La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un terrorista arrepentido

Teño un amigo vasco que foi terrorista e agora é escritor. Un día chegou á casa, a policía estaba dentro esperando por el e encheulle o corpo de balas. Aínda leva, e levará para sempre, as marcas na cabeza, non peito, nas mans e nas pernas. Aquela acción, que outros compañeiros considerarían heroica, el viuna sempre como ridícula porque no momento en que caeu ao chan ferido polos disparos, aínda tivo o tempo de reaccionar, empuñar a pistola que levaba na man e pegarlle un tiro no cu a un dos policías.

A vía que elixiu o meu amigo para percorrer en solitario o calvario do arrepentimento foi o camiño da ironía. É un bo camiño. Ten a vantaxe de que non precisa utilizar palabras gordas, esa maneira de falar inchada que nos fai pensar sempre que detrás non hai máis que aire. O meu amigo rise da revolución, rise … Seguir leyendo

Seres humanos e persoas

Alguén acaba de aclararme que os negros non son “baixos en melanina”, como escribín onte, senón todo o contrario, é dicir, altos. O cal é unha sorte para os inventores desta nova maneira de falar que pretende ser correcta, xusta e non discriminatoria, pois en caso de que fose ao revés, xa tiñamos un problema: a xente que carece de algo, aínda que sexa un pigmento, podería sentirse ofendida. Agora só falta que os brancos  máis puntillosos ou maniáticos se queixen porque lles chamen “baixos” nesa cuestión citada.

Hai tempo que un profesor de Barcelona empezou cunha práctica semellante a esta que nos está chegando de América. Nos seus libros e nas súas conferencias utiliza sempre o termo “humanes”, en vez de humanos, supoño que para evitar o emprego dun vocábulo masculino que abrangue a todos, homes e mulleres.

Ignoro que fará coa palabra persoa, que neste caso funciona ao … Seguir leyendo

A volta do Mangante

O outro día falei aquí do Chino-Xaponés, un mendiño da miña infancia que morreu queimado nun forno. Asociada a el , venme agora á memoria a figura dun colega seu a quen todo o mundo lle chamaba O Mangante. Era un rapaz novo, de aspecto infeliz, querido por todos. Pasaba o día na rúa, á espreita do que caera: uns céntimos dados por un transeúnte caritativo, unha camisa vella, zurcida vinte veces e imposible xa de ser vestida cun mínimo de decoro por parte dunha persoa normal, unha bola de pan… Non era tolo. Lanzado á miseria por calquera treboada maldita da vida, limitábase a sobrevivir ao amparo dos demais.

Un día axudoume. Perdido á saída da igrexa no tumulto dun bautizo, onde todo o mundo se esquecera de min, convertido de pronto en raparigo de segunda ante a presenza gozosa e fráxil dun neno novo na familia, colleume da … Seguir leyendo

A simpatía dun escritor

Nunha ocasión, durante unha festa na que se sentía a desgusto, William Faulkner dedicouse a saudar os asistentes con frases absurdas. Por exemplo, a unha señora emperifollada que se achegou a el para darlle a man cun xesto arrebatado de admiración infantil, díxolle en voz alta, sen que ela se decatase, dado o estado próximo ao éxtase no que se atopaba: “¿Como está vostede, señora cabra?” E a un libreiro que lle trataba de confesar a devoción que sentía por el, díxolle: “Encantado de saudalo, señor merluzo”.

Estes días, con motivo do centenario de nacemento do novelista americano, alguén falou da súa simpatía, unha graza que ata agora permanecía oculta, pois a imaxe que nos chegou del parece exactamente a contraria: unha vez, segundo teñen contado os seus biógrafos, tiroulle unha botella de whisky á cabeza a unha periodista.

É dicir, que se sabía de Faulkner que bebía moito e … Seguir leyendo

Cómico

A miña tía Elvira, da que falei onte, estaba casada cun estremeño de apelido que aos nenos da familia nos resultaba cómico: Camisón. Na casa todos lle chamabamos así, o tío Camisón, aínda que ás veces tamén nos referiamos a el como o tío Gonzalo. A min sempre me pareceu un home bo, por máis que, como militar, tiña fama de ser bastante duro. Oín dicir que un día, no patio do cuartel, coa tropa formada, pediu voluntarios para ir combater o comunismo a Rusia, coa División Azul, e ao non ter máis que catro ou cinco candidatos, designou os demais a dedo.

Cando morreu, sendo eu un rapaz de poucos anos, un profesor  chamoume para darme a noticia. Díxome: “Sae, que morreu o teu tío Pijama”. Deume a risa e logo sentín vergonza porque diante da morte eu sabía que estaba prohibido rir. Volvería rir anos despois, un día … Seguir leyendo