La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha biografía

Un veciño da miña vila quere que lle escriba a biografía do seu pai, un home do que teño falado aquí algunhas veces. Parece que pretende darlle unha sorpresa, agora que vai cumprir non sei cantos anos, pero a verdade é que me vai ser moi difícil compracelo, porque eu non sei a vida deste señor. Con todo, quedou en enviarme os datos, é dicir, os nomes dalgúns ntepasados, as datas de nacemento, quizais algúns recordos doutra xente. Cando teña ese material no meu poder, verei se podo redactar uns folios que lle sirvan.

O que eu podería contar deste meu veciño non é moito. Agora acórdome, por exemplo, que cando os rapaces estábamos xogando ao fútbol na estrada de Madrid, pola que transitaba un camión só de cando en vez, este home facíanos rabiar, pois sempre que pasaba por alí, dáballe un punteirazo á pelota para mandala ás quimbambas.… Seguir leyendo

Lembranza dun político

Alá polos anos setenta, na Praza Maior da cidade sueca de Halmstad, onde teño pasado case todos os veráns desde os comezos daquela década, asistín un día a un mitin político de Gösta Bohman, un dirixente conservador duro, intelixente, irónico e sarcástico. Subido no alto da cadeira dunha terraza próxima, falaba, micrófono en man, para dúas ducias de persoas, eu entre elas. Vestía camisa a cadros de traballador, pantalóns vaqueiros e sandalias, unha indumentaria que contrastaba cos seus portes suaves e distinguidos.

Unha parte do seu discurso foi destinada a combater a Olof Palme, o primeiro ministro socialista, un home querido e popular, a quen probablemente votaría a maior parte da xente que naqueles momentos paseaba pola praza sen facer caso do líder da dereita. No rostro deste había un xesto como de escepticismo e resignación.

Ao rematar a súa intervención, Bohman baixou da cadeira, deulle un bico a unha … Seguir leyendo

Cousas de nenos

Onte vin unha señora histérica dándolle unha tunda a un neno de seis ou sete anos. O espectáculo transcorría en plena rúa sen que aquela muller sentise o máis leve pudor por comportarse en público dunha maneira tan pouco civilizada. O motivo debía ser unha rabecha do pequeno, porque as labazadas ían acompañadas de gritos que aludían á mala educación do infeliz, posiblemente encaprichado con calquera desas cousas que nun momento os rapaces consideran imprescindibles.

Posteriormente, nunha reunión de amigos falamos dos malos tratos e alguén fixo referencia á lexislación que xa hai nalgúns países de Europa e que dispón a existencia dun xuíz especial para atender aos nenos que son golpeados na súas casas. O dato provocou certa polémica, pois algún dos asistentes consideraba excesivo e mesmo perigoso que un raparigo poida ir denunciar os seus propios pais.

A discusión rematou cando alguén contou unha historia sucedida en Chile … Seguir leyendo

A Mafia no convento

Onte falei aquí do negocio das reliquias que organizou a Mafia alá polos anos sesenta. O que poucas persoas saben é que houbo un mosteiro na localidade italiana de Mazzarino no que os frades eran todos mafiosos. A cousa descubriuse cando un paisano do lugar, chamado Angelo Cannada, denunciou os relixiosos porque lle pedían varios millóns de liras. O home, que debía ser bastante testalán, nin siquera cedeu diante do prior, que acudiu a entrevistarse con el. Aos poucos días liquidárono a tiros.

O prior, o padre Carmelo, un vello malvado, non se deu por vencido e seguiu negociando o cobro coa viúva, que só aceptou pagar unha cantidade millonaria cando a ameazou con matarlle o fillo que tiña. Un comisario valente conseguiu desenmascarar aos monxes, que en 1963 foron condenados a trece anos de cárcere.

Non sei máis desta historia, excepto algúns detalles que non resultará difícil imaxinar. Xa … Seguir leyendo

Orxía de sangue

Nunha cea de amigos de moitos anos, despois das bromas inevitables sobre calvas, barrigas, papadas e outros desastres do tempo, acabamos falando de cando eramos nenos. Por levarlle a contra a unha das mulleres, que nos acusou de ser uns infelices, metímonos nunha conversa absurda, na que o motivo principal da discusión era se os rapaces de antes nos comportabamos dunha maneira máis cruel que os de agora. En xeral, os homes defendiamos a tese de que eramos moito máis salvaxes.

De pronto, alguén recorda que un dos comensais un día matou un gato dunha pedrada: un acto cruel e gratuíto, absolutamente innecesario. O aludido, que agora anda metido en ecoloxías, protección de animais e outras bondades inocentes, acentúa aínda máis o carácter monstruoso do suceso engadindo detalles espeluznantes.

Foi na estrada de Celanova, un día de inverno, ao final dun partido de fútbol, haberá corenta anos: a pedrada deulle … Seguir leyendo