Onte pola mañá fumos cuns amigos desde Baiona a Liméns, en barco, para pasar alí o día. Saímos con néboa, co mar convertido nun prato, sen vento. No camiño, á altura das Cíes avistamos uns arroaces que se dirixían cara ao interior da ría. Debían de ser asustadizos ou ter malas experiencias anteriores coa xente porque nos paramos para velos de preto e ocultáronse. Cando os volvimos ver, xa ían lonxe. Eu acordeime dunha banda deles que atopamos hai catro anos nas inmediacións de Nerga e que estiveron dando voltas arredor de nós, pegando pinchos no aire, quizais porque querían xogar. Como non os entendiamos, acabaron marchando.
Chegamos a Nerga algo tarde, coa comida agardando desde había un anaco: peixes feitos á grella, ao aire libre, na casa doutros amigos. Nada máis sentarnos á mesa, saíu un sol espléndido e houbo que improvisar antucas e colocar unhas farrapeiras a xeito de toldo para defenderse da calor. Eramos quince e o xantar transcorreu con alegría e cháchara informal, ata que empezou o canto.
Estes amigos que nos convidaron son moi musicais, tocan instrumentos e cantan ben. Así que, despois do café, iniciouse unha longa sesión de cancións, na que se interpretaron unhas atrás das outras todas esas clásicas que coñece todo o mundo, pero das que case ninguén sabe as letras. Non era o caso e ademais, para os apuros, había libretos. Polo tanto, a cousa parecíase bastante a un concertó informal, é dicir, arte lanzado ao aire desinteresadamente, por puro deleite, sen máis pretensión que pasalo ben. Escuso engadir que vivimos un día excelente. Isto de poder roubarlle á vida horas de felicidade é un triunfo. A puñetera que se vaia aguantando.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de agosto de 1998.