O outro día, nunha emisora de radio preguntáronme cal era para min a situación máis ridícula que se podía vivir. Respondín dunha maneira vaga e inconcreta porque nin esperaba a pregunta nin se me ocorría nada que contestar. Se a memoria me fose máis fiel naquel momento, podería contar o que lle sucedeu hai moitos anos ao meu primo Manolo de Sabucedo, o día que estreou unha chaqueta branca de liño, convertido nun brazo de mar, el que era elegante, guapo, un pouco presumido e algo chuleta.
Marchaba a Santiago, onde estudaba Dereito, alá polos anos corenta, exhibindo unha prenda e unha color que entón estaban de moda, sobre todo entre xentes que pretendían andar á última. Estou seguro de que el ía absolutamente convencido de que o seu éxito coas mulleres, que era moito, daquela se volvería arrasador.
En Xinzo subiu no autobús do Purrela, un daqueles armatostes mixtos que levaban xente e porcos, separados os cristiáns dos marráns por uns barrotes de madeira. Desde logo non era o vehículo máis adecuado para un señorito, pero os tempos non daban para máis e a dignidade das formas xeralmente gardábase debaixo dos zapatos. O caso é que o meu parente, cando se baixou do coche todo estirado, soubo por un irmán que os porcos lle comeran a metade da chaqueta. Menos mal que non lle comeron os pantalóns.
Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de agosto de 1996.