Alá polos anos setenta, na Praza Maior da cidade sueca de Halmstad, onde teño pasado case todos os veráns desde os comezos daquela década, asistín un día a un mitin político de Gösta Bohman, un dirixente conservador duro, intelixente, irónico e sarcástico. Subido no alto da cadeira dunha terraza próxima, falaba, micrófono en man, para dúas ducias de persoas, eu entre elas. Vestía camisa a cadros de traballador, pantalóns vaqueiros e sandalias, unha indumentaria que contrastaba cos seus portes suaves e distinguidos.
Unha parte do seu discurso foi destinada a combater a Olof Palme, o primeiro ministro socialista, un home querido e popular, a quen probablemente votaría a maior parte da xente que naqueles momentos paseaba pola praza sen facer caso do líder da dereita. No rostro deste había un xesto como de escepticismo e resignación.
Ao rematar a súa intervención, Bohman baixou da cadeira, deulle un bico a unha nena e dirixiuse a min para preguntarme se era chileno. Cando lle dixen que era español, comentou rindo: ¿Vítima de Franco ou partidario del?” Co mesmo sorriso, respondinlle: “A min non me gusta”. Entón deume a man cordialmente e antes de xirar o corpo para continuar a rolda, en voz baixa, coma se me fixese unha confidencia, díxome: “A min, tampouco”. Non o volvín ver nunca máis, a non ser na televisión. Morreu onte.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de agosto de 1997.