por amarxedotempo | Jul 21, 2015 | Marxe
No tren coñecín xente xenerosa, máis que egoísta ou insolidaria. Entre todos, os mellores, a parella formada polo poeta Alberto Porlan e súa muller, Gloria Mengual, que actuaba como asistenta de españois e alemáns. Pasaban o día mercando regalos para os amigos, cun entusiasmo e unha alegría que mesmo parecía que estivesen comprando cousas para eles. Un día, paseando pola rúa Arbat, en Moscova, eu descubrín nun mercado, como se fose un soño, unha preciosa cámara Leica antiga e apresureime a adquirila por cen dólares.
Como había outra, díxenlle a Alberto que aproveitase a ocasión, xa que era unha xoia. Entón confesoume que tiña un amigo fotógrafo e que lla levaría para el. Cando chegamos a Berlín, fun a unha tenda de cámaras antigas e preguntei o prezo das Leicas que trouxéramos de Rusia. O tendeiro mirou o meu exemplar con cara de sorpresa, abriu un catálogo e amosoume o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 20, 2015 | Marxe
En relación co artigo de onte, no que falaba dun autobús que fai a liña de Fátima a Lourdes e que se derramou nunha costa, un amigo cura faime un leve reproche e recórdame que en cuestión de milagres, Deus non participa en miudezas de taller mecánico, ademais de que non actúa nunca a través de causas segundas. É tamén a segunda vez que alguén me amoesta por este motivo. A primeira foi hai xa moitos anos, cando o meu confesor me rifou porque lle pedira a Deus que me axudase a gañar un partido de fútbol.
A bronca non serviu de moito, porque nin con esas conseguín librarme da idea de que os milagres que máis me interesan son os pequenos, é dicir, atopar as chaves, acender o coche polas mañás ou sandar unha dor de cabeza sen pastillas para poder acudir a unha cea. Tampouco se trata de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 19, 2015 | Marxe
Nalgunha ocasión anterior, xa falei aquí da morte do último tsar, Nicolás II, que foi enterrado onte, exactamente oitenta anos despois de que fose asasinado nun dos episodios máis difíciles de xustificar da revolución soviética. As escenas que se produciron na célebre casa Ipatyev de Ekaterinburgo deberon ser das máis crueis que un pode imaxinar: a familia enteira fusilada nun cuarto; o tsarévich, un meniño de poucos anos, correndo dun lado para outro no medio das balas; as grandes duquesas, unhas mociñas adolescentes, rematadas cunha baioneta vella, que non cravaba; a tsarina Alix liquidada nunha cadeira e apuntillada cun tiro entre ollo e ollo…
Este venres pasado, antes de meter nas respectivas tumbas os restos mortais da familia imperial, introduciron tamén os féretros dos servidores que os acompañaron no mesmo tráxico final aquel día do mes de xullo de 1918. Eran o axudante de cámara, Alexei Trupp, unha señora chamada … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 18, 2015 | Marxe
Había tempo que non ía por Xinzo de Limia, a vila onde pasei a infancia e unha boa parte da mocidade. Fíxeno hai un par de días e ao pasear polas rúas, de repente, ningunha cousa me casaba a dereitas: os vellos edificios foron substituídos por outros novos e resultábame imposible saber onde estaba a xastrería do Fona, por exemplo, aquel personaxe pintoresco que medía as súas propias cochinadas ruidosoas cunha cinta métrica ou a barbería de Pirri, empapelada de futbolistas ata o teito, onde se comentaban os partidos. Sen pretendelo, atopeime metido nunha triste viaxe sentimental, que por primeira vez na miña vida me puxo diante da evidencia do paso do tempo.
Sentado na terraza dun café vin vellos decrépitos que eran bariles homes de cincuenta anos aínda hai ben pouco. Fixeime especialmente nun deles: esmirriado e pequeno, medio cegato, camiñaba apoiado nun bastón. Vino xogar moitas veces ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 17, 2015 | Marxe
Pasei unha parte da mañá de onte sentado debaixo do porche da casa, primeiro lendo os periódicos do día e despois descansando sen máis, mirando aos montes de arredor e vendo voar os paxaros. Os montes, nestes días limpos de verán, son azuis e aparecen medio borrosos polas últimas esfiañadas da brétema. Os paxariños, coa calor, pasan como se fosen fuxindo de algo e teñen o mesmo aspecto asustado que esas persoas que vemos na televisión nas cidades en guerra, cando atravesan correndo as rúas.
Os animais da casa buscan as sombras, cada un ao seu aire: os cans, máis próximos e familiares, debaixo da mesa, envoltos case nas miñas pernas, coa lingua fóra e respirando aos poucos, de maneira entrecortada. O gato, moito máis soberano e independente, alá embaixo, no extremo do xardín, entre unhas plantas.
Hoxe, a felicidade non é máis que isto: sentirse contento, saber que o … Seguir leyendo
