La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O Potiño

Outro cura da miña infancia foi o Potiño. Era un home gordo e colorado, que pechaba os ollos cando falaba coa xente, supoño que por razón da timidez. Presumía de bruto. Unha vez, nas festas da súa parroquia, ao chegar a hora do café, algúns dos seus colegas descubriron que había pouco azucre na azucareira. Sabedores da súa fama de anfitrión espléndido, dado á fartura, decidiron gastarlle a broma de acusalo de tacaño. Sen dubidalo, o señor abade marchou á despensa, colleu un saco de azucre de sesenta quilos e chantoullo na mesa, invitando aos seus amigos, case todos eles cregos das parroquias de arredor, a que se servisen.

Para cultivar a sona de bárbaro que lle atribuían, bebía o viño pola botella, aínda estando na mesa, e a continuación limpábase coa manga da sotana. Levaba sempre o pelo moi cortado, cunha perrera trasquilada en redondo, o cal lle confería … Seguir leyendo

As ideas e as ilusións

Teño observado que cada vez que se fala da morte de Kennedy, todo o mundo recorda con precisión o lugar e a hora en que soubo da noticia. Eu baixaba da facultade, en Santiago, camiño dun café, e foi unha compañeira de estudos que me informou do atentado. Estaba tan nerviosa, a pobre, que me pediu que a acompañase ata a casa porque tiña medo a desmaiarse na rúa. Despois volvín cara ao centro da cidade e xa vivín o acontecemento como o vivimos todos: pegado ao televisor e absolutamente pasmado.

Houbo un detalle, non obstante, que me perturbou durante tempo. Daquela, vivía na mesma pensión onde eu residía, un rapaz americano inmensamente alto, tanto que lle tiñan que poñer un caixón supletorio aos pés da cama para que puidese dormir enteiro. Comentando aquela morte, dixo que Kennedy era un cretino.

Foi a primeira crítica que escoitei. Despois xa se … Seguir leyendo

A gloria

A primeira imaxe que eu tiven do ceo, nos primeiros anos da miña infancia, foi a dun sitio onde era sempre día de santo Antón. A cousa ten a súa explicación. Nesa data celebrábase a festa do patrón de Sabucedo, alá na Limia, que tiña para min un sentido de alegría absoluta. En primeiro lugar polo clima: normalmente facía sol. Despois porque a misa era preciosa: cantaban varios curas, cantaban algunhas mulleres e unha banda de música tocaba a Marcha Real mentres o celebrante alzaba a hostia consagrada. Logo, á hora do xantar, a casa enchíase de xente, chegaban parentes e amigos e os rapaces recibiamos diñeiro da xente maior.

O diñeiro, naturalmente, incrementaba a felicidade. Podíanse comprar xeados de vainilla, de nata, de fresa e de chocolate. Podíanse dar varias voltas nas barcas e subir nos cabaliños ou achegarse ata unha barraca, pagar unha peseta e disparar catro tiros. … Seguir leyendo

O silencio das xentes do norte

Onte aproveitei a tardiña para ir dar unha volta cuns amigos pola cidade, curioso por coñecer esta novidade da que xa falan os periódicos suecos e que vai camiño de transformar o centro das vilas, ata hai ben pouco un conxunto de rúas baleiras e mortas pola noite, nuns lugares abarrotados de xente nova bebendo e comendo en bares e terrazas ou formando coros inmensos á porta dos establecementos, cos vasos na man, de pé, metidos de cabeza niso que nós chamamos o mogollón.

Despois de varios intentos fracasados, encontramos sitio nun restaurante moi concorrido, nunha praza que nunca antes me chamara a atención, pero que agora, tan animada de xente, me pareceu que adquiría unha beleza biolóxica e suada, moi humana.

Desde o principio notei unha sensación indefinida, nin  agradable nin desagradable, soamente rara. Tratei de averiguar a que se debía aquel pequeno desacougo, que conforme pasaba o tempo … Seguir leyendo

O palangana

Había tempo que non sabía do Pepito Palangana, vello amigo meu que tiña a característica de arrincarlle as ancas ás ras vivas cos dentes. Como se sabe, o mellor cebo para pescar eses animais faise coa pel dun deles, de maneira que a única forma de iniciar a tarefa consiste en pillar primeiro un exemplar, esfolalo, formar unha pelotiña, atala despois na punta da sedela e lanzala a continuación á auga. Os clásicos matan a primeira ra cun pau e logo separan o corpo das ancas cun corte de tesouras. Todo bastante brutal xa de por si, sen necesidade de engadirlle aínda por riba esa crueldade innecesaria de substituír a folla dobre da tesoura polos dentes.

Un amigo común contoume o outro día que estivo co Pepito Palangana en Amsterdam, trinta anos despois de lle ter perdido o rastro. Polo aspecto, aínda que o outro non lle dixo a que … Seguir leyendo