La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Atopeime con el o outro día na rúa. Está gordiño, igual que cando era neno, e ten o mesmo rostro beatífico que tiña na infancia. É un inocente. Sabía todas as letras menos o “a”. Como este era o primeiro da serie no silabario, non conseguía arrancar, de maneira que debía esperar a que o mestre lle dixese como se chamaba aquela letra para proseguir logo coas demais. Entón xa podía dicilas de corrido: e, i, o, u… Para volver ao principio, necesitaba axuda de novo, que nunca lle negaban, pero que lle prestaban a berros.

Nos recreos arrimábase a unha parede, abría a boca, debuxaba un sorriso de anxo e miraba como xogaban os outros rapaces. Nunca o vin participar en nada, a non ser un día que, para completar o número que faltaba nunha disputa entre indios e vaqueiros, aceptou facer de cabalo dun destes. Chamábase Rayo de Plata.

Non era un bo cabalo: demasiado gordo, demasiado infeliz e pouco competitivo. Perdeu o posto diante dun ladilla de pelo rapado, tipo mioca, que corría descalzo e facía trampas. Non creo que lle importase en absoluto. Nacera coa cabeza apagada e carecía de calquera recurso que fose máis alá da pura inocencia na que vexetaba. Nunca vin uns ollos cunha bondade tan limpa, sen malicia de ningunha clase. Estou seguro de que ás persoas que o queren ben non lle importaría que fose un pouquiño máis malo.

Esta columna publicouse orixinalmente o 28  de xullo de 1996.