Outro cura da miña infancia foi o Potiño. Era un home gordo e colorado, que pechaba os ollos cando falaba coa xente, supoño que por razón da timidez. Presumía de bruto. Unha vez, nas festas da súa parroquia, ao chegar a hora do café, algúns dos seus colegas descubriron que había pouco azucre na azucareira. Sabedores da súa fama de anfitrión espléndido, dado á fartura, decidiron gastarlle a broma de acusalo de tacaño. Sen dubidalo, o señor abade marchou á despensa, colleu un saco de azucre de sesenta quilos e chantoullo na mesa, invitando aos seus amigos, case todos eles cregos das parroquias de arredor, a que se servisen.

Para cultivar a sona de bárbaro que lle atribuían, bebía o viño pola botella, aínda estando na mesa, e a continuación limpábase coa manga da sotana. Levaba sempre o pelo moi cortado, cunha perrera trasquilada en redondo, o cal lle confería un aire inequivocamente romano. Con frecuencia utilizaba un gorriño raro, entre bonete e kipá xudea, que recordaba a un dómine antigo, da estirpe do célebre Cabra.

Era gran xogador de tresillo e participaba naquelas timbas nocturnas que a min me tiñan asombrado e que case nunca me permitían presenciar ata máis alá das doce da noite. Despois, escoitábaos desde a cama. O día seguinte, ao levantarme para ir á misa, eu tiña a sospeita de que eles pasaran a noite en branco. Nunca me pareceu mal, nin sequera cando puiden comprobar, uns anos máis adiante, que as encíclicas que eu lía, eles as ignoraban. Un día, confesándome precisamente co Potiño, decateime de que era persoa delicada, moi diferente do que pretendía parecer. Deume un consello que me serviu de moito, pero que non vou contar.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26  de xullo de 1997.