Había tempo que non ía por Xinzo de Limia, a vila onde pasei a infancia e unha boa parte da mocidade. Fíxeno hai un par de días e ao pasear polas rúas, de repente, ningunha cousa me casaba a dereitas: os vellos edificios foron substituídos por outros novos e resultábame imposible saber onde estaba a xastrería do Fona, por exemplo, aquel personaxe pintoresco que medía as súas propias cochinadas ruidosoas cunha cinta métrica ou a barbería de Pirri, empapelada de futbolistas ata o teito, onde se comentaban os partidos. Sen pretendelo, atopeime metido nunha triste viaxe sentimental, que por primeira vez na miña vida me puxo diante da evidencia do paso do tempo.
Sentado na terraza dun café vin vellos decrépitos que eran bariles homes de cincuenta anos aínda hai ben pouco. Fixeime especialmente nun deles: esmirriado e pequeno, medio cegato, camiñaba apoiado nun bastón. Vino xogar moitas veces ao fútbol, dianteiro veloz do equipo local cando eu era neno. Só lle queda un certo parecido no rostro, unha lonxana reminiscencia na feitura da cara, antes cuberta por unha pel tersa e luminosa, coa saúde rebordante dun atleta colorado, e agora convertida nunha enruga esbrancuzada.
Se non chega a ser por esta visita, non me tería decatado de xeito tan claro deste inimigo emboscado, deste can do tempo que dorme tranquilamente deitado aos pés de Deus. Curiosa vivencia esta da idade que require unha peregrinación aos lugares do pasado para sermos conscientes de que os anos foxen e que o tópico de escritores e poetas resulta certo. Vemos o estropicio nos demais, raramente en nós mesmos ou nas persoas que nos rodean no mundo inmediato en que vivimos. A cotidianidade engana, pois as enrugas non veñen de golpe e a traición, senón pouquiño a pouco, como se quixesen sorprendernos desde o escondite onde preparan o asalto final.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xullo de 1992.