La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Pasei unha parte da mañá de onte sentado debaixo do porche da casa, primeiro lendo os periódicos do día e despois descansando sen máis, mirando aos montes de arredor e vendo voar os paxaros. Os montes, nestes días limpos de verán, son azuis e aparecen medio borrosos polas últimas esfiañadas da brétema. Os paxariños, coa calor, pasan como se fosen fuxindo de  algo e teñen o mesmo aspecto asustado que esas persoas que vemos na televisión nas cidades en guerra, cando atravesan correndo as rúas.

Os animais da casa buscan as sombras, cada un ao seu aire: os cans, máis próximos e familiares, debaixo da mesa, envoltos case nas miñas pernas, coa lingua fóra e respirando aos poucos, de maneira entrecortada. O gato, moito máis soberano e independente, alá embaixo, no extremo do xardín, entre unhas plantas.

Hoxe, a felicidade non é máis que isto: sentirse contento, saber que o corpo non se nota, como se non existise, e pensar que a vida pode consistir nunha cousa tan sinxela como respirar tranquilo, beber un zumo de laranxa ben fresquiño, picar uns tacos de xamón e observar o libro recén comprado, posto sobre a mesa, agardando o momento de abrilo. Non se necesita máis, desde logo. Nin sequera a sombra da dúbida, de que todo isto pode acabar inesperadamente, sería suficiente para arrebatarnos esta alegría.

Esta columna publicouse orixinalmente o 17  de xullo de 1996 .