Estiven percorrendo algúns escenarios da miña infancia cun equipo de televisión para gravar un programa. Primeiro fomos a Beiro: da casa onde pasei horas tan felices durante tantos veráns, non quedan máis que os muros e unha matagueira impenetrable de silvas, herbas e fentos. Cando xa acabaramos de filmar, atopei un vello coñecido que se me puxo a recitar un rosario doloroso de mortos, algúns deles amigos meus, que aínda supuña neste lado de acá da vida. Isto, unido á melancolía das ruínas e á nostalxia daqueles tempos que a distancia converte en absolutamente felices, sen matices nin excepcións de ningún tipo, púxeronme un pouquiño triste.

De Beiro, marchamos a Sabucedo. Aínda que as cousas tampouco estaban moi ben, a vista da planicie verde da Limia, contemplada desde a horta da casa, ao pé do cabaceiro, era tan fermosa que non deixaba sitio na alma para outra cousa que unha paz infinita, coma se acabase de tomar un sedante. Acordeime dos amigos, da familia, das tertulias, dos enfermos no patio, do raposo pequeniño, dos cans.

Por último, dirixímonos á antiga lagoa de Antela, a ver cegoñas, guiados pola man experta do Quico, que sabe de cada niño, que coñece os seus costumes. Vimos uns dez exemplares. Segundo nos contou, a xente trátaas con respecto, consciente de que os animais teñen os seus dereitos. Por certo que puxemos os baixos dos pantalóns e os zapatos perdidiños por culpa dunha peste que mata o trigo, unha babosa fea e minúscula, moi destrutiva. Esta non ten dereitos, quizais porque abunda e porque fai moito mal, por iso lle botan sulfato. No mundo da bichería as cousas son así, ao contrario do que sucede entre as persoas, as que sofren son as maiorías.

Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de xuño de 1999.