Hoxe escribo desde Alemaña, nun tren que me leva de Frankfurt a Tréveris, onde vou pasar catro días para dar un par de conferencias. O vagón móvese máis da conta, a pesar da boa factura da técnica xermánica, e os dedos non sempre acertan coa tecla requirida. Polo demais, todo é cómodo, incluída a mesiña onde teño situado o ordenador. Ao meu lado, a xente le ou dorme. Algúns miran para min, convencidos talvez de que son un home ocupado, preparando quizais unha importante reunión de negocios.
O meu compañeiro de asento é un tipo de aspecto estraño. De entrada, leva unha trenza delgadiña, algo ridícula, máis propia dun rapaz novo que dun home de cincuenta anos, que é a idade aparente deste señor. Ten as mans e os dedos tatuados, pero por moito que miro de esguello, non consigo descifrar os debuxos.
Cando subín no tren, el xa estaba sentado. Desde entón non ergueu a vista, ensumido no que parece ser unha das súas paixóns: facer encrucillados. De repente, empezo a experimentar un sentimento incómodo, como se lle estivese roubando algo. Non sei se é por causa de estar falando del sen que el saiba nada ou porque mañá o vou sacar nun periódico que non coñece, a moitos quilómetros de distancia, ignorante tamén de tal feito. Digamos entón que a trenza non é exactamente ridícula, senón simplemente curiosa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de xuño de 1995.