O venres, despois dunha cea, uns amigos acusáronme de deixar interrompida a historia do gato Samuel, de maneira que o último que sabían respecto del era que estaba feito unha calamidade, trasquilado e con pinta de tiñoso. Díxenlles que segue case igual, aínda que come con apetito, o cal debe significar que está ben de saúde, por máis que o aspecto sexa fatal. Aínda onte pola mañá, mentres eu lía un libro, sentado no porche, vino pasar. Deume a risa. Non o podo evitar, porque semella unha cousa rara, algo así como ver un señor pola rúa, vestido con chaqueta e gravata, camiñando cun paraugas na man, pero en calzóns.

Por certo que cando o vin e me deu a risa, ao pouco tempo estaba facendo o papel de tigre. Pensei que podía ter detectado un rato, un paxaro ou calquera presa natural, esas que o levan a poñerse en posición de ataque: a barriga contra o chan, as orellas inmóbiles e dereitas, o rabo movéndose lentamente e os ollos fixos na vítima.  No momento do salto decateime de que esta era un cabaliño do demo.

Digamos de pasada para quen non o saiba, que o cabaliño do demo é o nome que en Galicia se lle dá popularmente á libélula. Pero volvendo ao gato, o ataque quedou nun salto algo ridículo. Con todo, foi un salto, pois ata agora, nin iso facía. O caso é que cando aínda estaba no aire, botaron unha bomba de palenque nas festas da aldea e o pobre voou ata esconderse debaixo do coche. Foi un xesto pouco digno, en consonancia coa crise que está atravesando. A ver se pasa pronto, engorda e lle medra o pelo, máis que nada para que recupere o aspecto que tiña antes: unha boliña gris de seda repartindo graza por onde ía.

Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de xuño de 1998.