Onte pola tardiña, aproveitando que ía calor de verán, fun dar un paseo por Panxón. Non tiña nada concreto que facer e pensei que merecía a pena sentar nunha terraza para mirar o mar de cerca, tomar unha cervexa fría e botar un pito con calma, sen deixarse agobiar. Non me equivoquei. O día era espléndido, azul e claro, e tiña ese sosego prácido que se apodera da alma cando un sabe que pode perder un par de horas sen prexudicar a ninguén. De maneira que estiven de papón bastante tempo, completamente feliz.
Sacoume da dozura da vagancia unha parella que se puxo a discutir nunha mesa próxima; dous gordiños de aspecto simpático con cara de boa xente pillados nun mal momento. A disputa non me pareceu cousa do outro mundo: mentres o home gardaba silencio, ela dicía que estaba farta, que el era un monstro e que llas había pagar.
Mirei con disimulo para fixarme mellor. Monstro propiamente dito, aquel home non mo pareceu, aínda que puidese dicirse, se acaso, que tiña un certo parecido cun rato, todo por culpa das orellas e o carácter bicudo do nariz. A señora, en cambio, era pura xente, sen semellanza con ningunha clase de animal, a non ser por parte da fala, que lle picaba un punto no falsete das galiñas. Se digo a verdade, agradecinlles a trifulca. En vez de marchar para a casa ver a televisión, quedei aínda un cachiño máis.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de xuño de 1994.