La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Ademais de Honorio, o alcalde pequeniño da miña vila a quen os nenos procurabamos mortificar dicíndolle boas tardes, había naquela época outros personaxes curiosos que atraían  tamén unha boa parte da nosa crueldade. Un deles era o Peleteiro, un señor que medía cerca de dous metros e ía tomar as cuncas nun coche minúsculo, no que non me imaxino como conseguía entrar. O automóbil, un dos poucos que existían entón, tiña  un aspecto raro, parecido a un cabazo redondo con rodas, pero con pretensións, pois era descapotable. A gamberrada consistía en cambiarllo de lugar, o cal resultaba moi doado.

Un rapaz metíase dentro para guiar e os demais, sen moito esforzo, iámolo empuxando ata afastalo trescentos ou catrocentos metros da praza que ocupaba. Para xustificar aquela acción diciamos que o Peleteiro, que era dentista, arrincaba as moas sas, só por fastidiar.

Un día cazounos, botouse a correr detrás de nós e colleu o máis túzaro de todos, o Pepito Casas, que naquel momento esvarou e caeu. Ao velo todo esgazado, cun xeonllo sangrando, díxolle algo que non escoitamos e logo marchou. Cando volvimos para preguntarlle que pasara, convencidos de que tomara o nome do noso amigo para acusalo diante dos pais, o Pepito aclarounos que só lle dixera que un día o ía levar dar un paseo no coche. Pouco despois, foi aquel home quen me arrincou a primeira moa. A verdade é que estaba podre.

Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de xuño de 1995.