La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha vaca e un home

A glosa que o amigo Arturo Lezcano fixo onte do artigo  no que eu falaba aquí dun periodista ourensán que escribía cunha sintaxe curiosa, refréscame a memoria daqueles anos e recórdame a lea que o citado señor armou un día cunha vaca. Na súa divertida columna diaria contou unha historia da que só quedaba claro que os protagonistas eran o citado animal e un paisano, ambos os dous veciños do escritor, pero non se sabía ben se o home golpeaba ao bicho nun corno ou era o bicho quen acababa escornando ao home.

Así llo fixo saber don Vicente Risco na tertulia, que lle pediu que aclarase o suceso. O periodista, que era un home bo e posuía unha cultura que chegaba ata o século XVII, tratou de defender a prosa do artigo cos argumentos que mesmo se baseaban na sintaxe latina de Bassols de Climent que na concepción barroca … Seguir leyendo

Uns aforriños

Cóntase que Cornelius Vanderbilt, un dos homes máis ricos do mundo, fixo a súa fortuna grazas a que non lle gustaba estudar. Cando acababa de cumprir os once anos, abandonou a escola e meteuse de pinche no porto de Nova York. Antes de cumprir os dezaseis, xa era dono dun barco; pasados os cincuenta tiña o monopolio do transporte marítimo dos Estados Unidos; no momento en que se fixo público o seu testamento, a familia descubriu entusiasmada que aquel vello aforreta lles deixaba máis de cen millóns de dólares.

Entre os seus herdeiros, houbo de todo, pero abundaron os desastres. Algún deles, creo que un tal Cornelius, pois o nome do fundador foise repetindo sen parar, era amiguete de Ernest Hemingway e de Scott Fitzgerald, deulle á botella tanto coma eles e dedicouse á vagancia, a pesar de que era bastante agarrado.

Isto da tacañería debía ser propio da xente … Seguir leyendo

Unha viaxe levadeira

O avión que me trouxo de Nova York ata Madrid viña abarrotado de rapaces e rapazas americanos en viaxe de estudos. Coincidín con dúas mociñas, compañeiras de asento, que querían practicar español e saber cousas de España. Unha delas díxome que tiña “un gripe muy rebeloso en la garganta”, agravado polo frío do aire “condicionado”. A min, esta forma de falar mal dos estranxeiros gústame moito. Na miña mesma casa tiven hai anos exemplos magníficos, que nunca corrixín, precisamente por iso.

Claro que me teñen cobrado na mesma moeda. Nunha ocasión, viaxando con Ramón Piñeiro e outros amigos por Alemaña, en dous coches, camiño de Suecia, perdemos as catro persoas que ían no outro auto, que se despistou en Colonia. Eu chamei a Halmstad para averiguar se telefonaran alá e dixen un disparate divertido.

Dixen exactamente, falando en sueco, “que me caeran do peto catro amigos”, igual que se perdera … Seguir leyendo

Estas cousas que suceden

A un gustaríalle vivir nun país onde non sucedesen estas cousas. Quero dicir que a un lle gustaría vivir nun país onde non houbese tantas traxedias como esta que lamentamos hoxe dos nenos mortos en accidente cando ían de excursión. Xa se sabe que é inevitable que haxa desgrazas deste tipo, pois son inherentes á forma de vida que nos demos, pero non hai dereito a que se produzan tantas e con tanta frecuencia. Hai países onde estes horribles percances suceden de xeito esporádico, non coa contumacia regular que entre nós os volve asunto trivial, fatalmente inexorable. Son países próximos, non distantes utopías que nos acenan desde un futuro incerto.

Falo de Europa, esa mediocridade de mercadores tan deostada, esa candonga luxuriosa que fere tan fondamente a sensibilidade de tantos espíritos puros, case anxelicais, que ven nesta parte do mundo unha morea inmensa de calamidades: capitalismo, egoísmo insolidario, sucursalismo americano, … Seguir leyendo

Pastos

Os rusos de Kaliningrado armaron con nós a marimorena. Un coche da policía, coa sirena posta, abre paso aos nosos autobuses para que non paren nos semáforos. Contamos con tantas azafatas como escritores. Tivemos que facer ofrendas florais a Schiller, a  Pushkin e a Kant. Participamos nunha homenaxe aos mortos da II Guerra Mundial, na que se soltaron pombas brancas. Plantamos unha árbore como recordo do paso do Expreso da Literatura pola cidade e destapouse unha placa conmemorativa do suceso. Todo iso nunha soa tarde.

E máis aínda. Entre as sete e as dez asistimos a unha velada na catedral, na que houbo un concerto de música clásica, cinco ballets, un rapaz de catorce anos que cantaba moderno, un recital de poesía  con nove poetas, dous discursos do gobernador, un do xefe do tren e unha traca final que dicía Milenium. A continuación leváronnos a un barco enorme … Seguir leyendo