La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O símbolo da traxedia

Falei o outro día de Ernesto G. del Valle, a quen durante un mes confundín co escultor Failde, e que moita xente, sobre todo entre os novos, xa non sabe quen foi. Sen embargo, no Ourense dos anos sesenta, don Ernesto era unha persoa moi querida, cunha presencia destacada nos medios intelectuais da cidade, onde era estimado tanto pola súa calidade humana escepcional como pola súa intelixencia e o seu talento, que consagraba case en secreto a unha pudorosa paixón de dramaturgo. Del pintou Manolo Prego, o seu cuñado, un magnífico retrato.

Ernesto G. del Valle era o símbolo da traxedia. Refuxiado nunha elegante melancolía que non conseguiu, sen embargo, imprimir o ceno de amargura na color cobriza do seu rostro de apariencia opriental, representaba naquel Ourense aínda sórdido dos anos sesenta, a dignidade, o sentido ético e a maneira de ser dunha clase de homes estrepitosamente derrotados.

Sobrevivía. Na … Seguir leyendo

Unha cea

O venres pola noite, despois da conferencia que dei na Universidade de Barcelona, unha parella de vellos amigos, galego el e alemá ela, invitáronme a cear. Fomos a un restaurante confortable, acristalado, con vistas a un fermoso xardín romántico. Un lugar ideal para falar arredor dunha mesa ben servida de pratos exquisitos, na que destacaba a calidade do pan: pequenos boliños con sabor a cebola, a noz e a pan de pan. O mellor, non obstante, a conversa, coma sempre.

Había anos que non estabamos xuntos os tres e tiñamos moitas cousas que contar. Cando deron as dúas, aínda seguiamos de palique. O meu amigo, conversador maxistral, fíxome esquecer que ás sete saía o avión de volta e que non me quedaba moito tempo para descansar. Cando un se sente ben, o mellor é aproveitar o momento e non pensar nesa verdade que todos coñecemos, tan sinxela como inexorable: a … Seguir leyendo

Fóra de horario

En Nova York, un empresario de variedades que utiliza carneiros no seu espectáculo, decidiu avisar a sociedade que vela pola protección dos animais para que un inspector acudise aos ensaios a comprobar que non se producían abusos nin malos tratos. Era unha medida intelixente e precavida, baseada na experiencia: cada vez que se empregan bichos no escenario, unha multitude de almas celosas asisten á función con ollos críticos, dispostas a anunciar calquera actuación inapropiada, inxusta ou humillante.

Fose porque as persoas encargadas de facer o número cos carneiros estivesen máis nerviosas que outros días a causa da presenza do inspector, ou fose porque os propios animais percibisen un clima diferente ao doutras veces, o caso é que o ensaio resultou unha catástrofe: cables mordidos, excrementos polo chan, berridos…

No medio do follón, cos carneiros saltando entre as butacas, perseguidos polos empregados, que trataban de protexer as alfombras, o inspector invitado … Seguir leyendo

Sentirse humillado

Un compañeiro meu de escola, cando tiña pouco máis de dezasete anos, un día veuse envolto na morte dun home. Foi un suceso brutal, do que se fixeron coplas, daquelas que antes se cantaban polas feiras. Como consecuencia do asasinato, o rapaz foi ao cárcere. Moito tempo despois, ao recuperar a liberdade, atopou traballo, casou e agora vive unha vida normal. Quédalle, iso si, un fondo de tristeza na mirada que delata, se non me equivoco, horribles tormentos íntimos, quizais feridas abertas, desas que non curan endexamais.

Ás veces cruzámonos pola rúa e intercambiamos un saúdo cortés. Nunca falamos, non porque eu me negue, senón porque teño a impresión de que el prefire que a relación non pase dese estadio distante e elemental. Entre os nenos que fomos e os homes que somos, interponse para sempre unha historia imposible de saltar.

Debo dicir que este señor non me cae mal. … Seguir leyendo

Mísil galego

O xoves pola tarde fun ata a Pobra do Caramiñal para presentar alí o libro que o comandante Soutomaior, natural daquela vila, escribiu para explicar como, no ano 1961, secuestrou o transatlántico portugués Santa María, cando este facía a travesía desde A Guaira, en Venezuela, ata Vigo, pasando por Miami. O propósito do libro é reivindicar o papel do autor naquela aventura, ademais do que lles correspondeu aos galegos que o acompañaron, escurecido polo protagonismo do célebre capitán Galvão, portugués. Trátase do cuarto libro que trata deste asunto. Dos outros, un ten un título raro: Robar un transatlántico no es lo mismo que robar una gallina.

O libro lese como unha novela de aventuras, sobre todo a primeira parte, na que se conta como vinte individuos mal armados, case sen organización, algúns deles algo toliños, se fixeron co control dun barco que transportaba unhas mil persoas. Non querían … Seguir leyendo