O xoves pola tarde estiven en Ourense para presentar a José Ángel Valente, que daba unha conferencia sobre a súa propia poesía. O acto celebrouse no Teatro Principal, un lugar amado  por moitos dos habitantes da cidade, que estaba abarrotado de xente.  A charla, na que o poeta fixo evocacións da súa nenez, estivo moi ben. A min gustoume de maneira especial o recordo que lle dedicou a Basilio Álvarez, o célebre abade de Beiro, un home intelixente, de personalidade espesa, simpático e moi polémico. Valente herdou practicamente a súa biblioteca, que leu en solitario, de forma case clandestina e con moitísimo proveito nos anos da súa infancia.

Aínda que a conferencia, como digo, foi moi interesante, iso non impediu que cando ía transcorrida media hora, desde o patio de butacas se fosen estendendo polo teatro adiante os estertores dun ronquido acompasado e salvaxe, cada vez máis potente e sonoro. A xente miraba e volvía mirar con disimulo, primeiro para os lados, logo en todas as direccións, pero sen localizar ao autor da serenata.

Desde o escenario, eu víao perfectamente. Era un home duns cincuenta anos, moreno, que durmía profundamente nunha das últimas butacas, coa cabeza tirada cara atrás e a boca aberta, por onde lle saía o escándalo. Pasou así máis da metade da conferencia, ata que o espertaron cos aplausos. Nese instante, como accionado por un resorte automático, el mesmo se puxo a aplaudir con fervor. Pero non quedou aí a cousa. En canto se abriu o diálogo, foi el o primeiro que levantou a man para facer unha pregunta. Eu non lle entendín nada do que dixo e Valente tampouco. Pero non importa. Entre sonata e pregunta, o home debeu pasar unha tarde magnífica.

Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de maio de 1998.