Falei o outro día de Ernesto G. del Valle, a quen durante un mes confundín co escultor Failde, e que moita xente, sobre todo entre os novos, xa non sabe quen foi. Sen embargo, no Ourense dos anos sesenta, don Ernesto era unha persoa moi querida, cunha presencia destacada nos medios intelectuais da cidade, onde era estimado tanto pola súa calidade humana escepcional como pola súa intelixencia e o seu talento, que consagraba case en secreto a unha pudorosa paixón de dramaturgo. Del pintou Manolo Prego, o seu cuñado, un magnífico retrato.

Ernesto G. del Valle era o símbolo da traxedia. Refuxiado nunha elegante melancolía que non conseguiu, sen embargo, imprimir o ceno de amargura na color cobriza do seu rostro de apariencia opriental, representaba naquel Ourense aínda sórdido dos anos sesenta, a dignidade, o sentido ético e a maneira de ser dunha clase de homes estrepitosamente derrotados.

Sobrevivía. Na tertulia, onde outros puñan a rabia feroz que inspiraba o ambiente que nos rodeaba, el limitábase a deixar caer un sorriso elocuente, despectivo. Nada máis empezar a guerra, fusilaron en Ourense ao seu irmán Manolo, un rapaz idealista que facía versos. Aos poucos días, como se este sacrificio non fora bastante como contribución a aquel deus voraz de sangue, a súa nai aparecía asasinada, tirada nunha cuneta. Un corazón siniestro determinou que a contribución daqueña familia á traxedia era aínda pouca e deu a orde de que na fronte un miserable lle pegara un tiro polas costas ao seu irmán Ricardo. A pesar de todo, Ernesto G. del Valle aínda sorría.

Esta columna publicouse orixinalmente o 26 de maio de 1993.