Un compañeiro meu de escola, cando tiña pouco máis de dezasete anos, un día veuse envolto na morte dun home. Foi un suceso brutal, do que se fixeron coplas, daquelas que antes se cantaban polas feiras. Como consecuencia do asasinato, o rapaz foi ao cárcere. Moito tempo despois, ao recuperar a liberdade, atopou traballo, casou e agora vive unha vida normal. Quédalle, iso si, un fondo de tristeza na mirada que delata, se non me equivoco, horribles tormentos íntimos, quizais feridas abertas, desas que non curan endexamais.
Ás veces cruzámonos pola rúa e intercambiamos un saúdo cortés. Nunca falamos, non porque eu me negue, senón porque teño a impresión de que el prefire que a relación non pase dese estadio distante e elemental. Entre os nenos que fomos e os homes que somos, interponse para sempre unha historia imposible de saltar.
Debo dicir que este señor non me cae mal. Comprendo as desgrazas que pode causar un corazón explosivo nun instante de odio fugaz, potente e repentino como o raio. Non entendo, en cambio, os horrores que nacen da maldade fría dos canallas nin as calamidades que provoca a futilidade simple dos idiotas. Como eses individuos que mataron en Madrid un rapaz porque os miraba mal. Dixeron que se sentiran humillados. Eu pregúntome quen nos remidirá a nós da humillación de pertencer á mesma especie que pertencen eles.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de maio de 1995.