Onte pola tarde andei enredando no xardín, coas tesouras de podar na man, cortando aquí e alá. De pronto, cando estaba contemplando as mazás da mazaira, que parece que medran dunha hora para outra, descubrín que as follas tiñan un aspecto feo, enrugadas e cunhas excrecencias de color encarnada bastante repugnantes, igual que se fosen feridas de xente. Como bo ignorante que son, acudín aos libros, pero non resolvín nada, a pesar de que atopei fotografías en color de case todas as pestes posibles. Foi por esa razón que fun consultar cun paisano, que son os que saben destas cousas. Deume un diagnóstico rotundo: “Lepra”.
Primeiro rin para dentro. Logo collín o coche e fun a unha tenda do ramo a buscar un remedio. A rapaza que me atendeu díxome que non sabía que esa enfermidade a tivesen as froiteiras, só as persoas. Aínda así, pola descrición que lle fixen, deume un sobre cun produto que me asegurou que podía resultar eficaz. Curiosamente, na información que o acompañaba dicía: “Para la lepra”.
Volvín á casa e deille o tratamento á mazaira: a ver se funcionaba. Logo seguín dando voltas e fun ver unha nogueira xa grande, de tronco gordo, que nos secou o ano pasado e que eu me neguei a cortar, máis que nada porque me daba pena. De súpeto, na parte de abaixo, a uns cincuenta centímetros do chan, descubrín dous brotes: dúas xemas pequeniñas, pero vizosas e claras, simpáticas, dispostas a tirar para adiante. Quizais foi a única alegría que recibín onte en todo o día, pero pareceume tan grande e tan limpa que non necesitaba máis para durmir tranquilo e contento. A verdade é que un lle pide tan pouco á vida que non resulta difícil ser feliz.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de maio de 1998.