Todos os veráns, cando estou en Suecia, asisto a unha festa que unha amiga nos dá a un grupo de amigos o día do seu aniversario. A cousa transcorre nunha aldea, á beira dun río, nun xardín espléndido. Ano tras ano, sempre atopo un oco para apartarme da xente durante uns minutos e mirar os ourizos cachos que viven na propiedade, algúns deles grandes e vellos, outros máis cativos e novos, pero todos moi guapos. Non sei por que motivo, desde neno sinto unha simpatía emocionada por estes animaliños tan graciosos.
Ás veces, dálles o impo. Entón escóndense en calquera recuncho discreto, separados do ruído, e alí quedan, quietos e resignados, mentres lles dura o ataque. Impan como as persoas, con pitidos intermitentes, aínda que máis suaves. Non o deben pasar moi ben porque se lles pon unha cara infinitamente triste, conmovedora.
Nesa festa que digo, se sucede que algún ourizo se sente malo, á parte dos coidados que lle presta a dona da casa, o resto dos comensais vanse interesando pola sorte do bicho. Todo isto, dunha maneira completamente natural, sen dramatismo ou lirismos teatrais, como cando se pregunta por alguén que padece de anxinas ou sofre un simple catarro. Por aquí, en cambio, nos últimos días teño observado moitos ourizos mortos, esganados polos coches nas estradas. Vese que ata para ser ourizo hai que nacer con sorte.
Esta columna publicouse orixinalmente o 18 de maio de 1995.