Os artigos dos últimos días leváronme a recordar feitos e persoas de hai bastantes anos, naquel Ourense de finais dos sesenta, onde eu vivía entón. Había na cidade, naquel tempo, un lugar de encontro moi apreciado, o famoso Café Miño, que tiña clientelas moi diversas, segundo as horas. Por alí pasaba todo o mundo. As mellores horas, para min, eran as do café da tarde, despois de xantar, e a noite, a partir das once e media ou doce, cando remataban os cines. A peor, penso que coincidía coa tardiña, co café ocupado por señoras amobladas, murmurando unhas de outras, e algúns homes que practicaban igualmente o cotilleo de cada día.
Andaba tamén por alí unha nena duns dez anos, gordiña e de ollos saltóns, vestida por cen inimigos xuntos, que fora bautizada por alguén como “A nena asquerosa”. Sucedera que un día, unha señora a vira nos lavabos botando papeis na pileta, que tiña atascada, e ao recriminarlle o que estaba facendo, a pequena deulle unha resposta desafiante: “Estoy aquí para molestar a los mayores”.
Confeso que aquela nena a min non me caía tan mal. Polo que parecía, debía vivir cos avós, unha parella pintoresca: ela alta e forte, mais ben gorda, pero cunha cara estreita e chupada na que o nariz semellaba un insulto posto alí para que os demais lle chamasen bruxa; el, todo o contrario, é dicir, pequeniño e ensumido, con cara de pena, tanto que daba a sensación de que ía romper a chorar en calquera momento. Un día, a señora, que ocupaba unha mesa veciña, preguntoume se lle podía ler o número da lotería que viña no periódico que eu estaba lendo. Deume as grazas cunha voz tan preciosa que ata me pareceu unha muller guapa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de maio de 1999.