Nunha parroquia próxima a Ourense, nas terras altas de Amoeiro, un cura delgadiño e bondadoso, xa vello, tiña un sancristán gordo e lambón, da súa mesma idade. Este último era un home tranquilo, de barriga inmensa, con fama de bo dente. Eu falei dúas ou tres veces con el e parecía un pándigo infeliz, consumido por comer o que fose, a calquera hora. Del dicía o señor abade que, quitándolle ese pequeno defecto, polo demais non había queixa. Cun chourizo e un anaco de pan estaba contento. E que non lle faltase o viño.
Bebía ás agachadas o que se emprega na misa. O cura non lle dicía nada, pero conforme o pecado se foi facendo costume, as bebedelas do principio acabaron en consumo rápido das garrafas. Cando o señor abade o censurou, o sacristán explicouse: podía ser cousa da evaporación ou mesmo engano na entrega.
Acordeime disto ao ler a noticia da desaparición de William Colby, antigo director da CIA, un home de case oitenta anos que foi practicar coa canoa no río Potomac un día de mal tempo, coas augas revoltas e ventos fortes. A embarcación apareceu envorcada na area. Agora especulan co que puido pasar e fálase dun axuste de contas dentro da propia CIA ou dunha deserción para as filas do KGB. Da mesma maneira que o viño o podía beber o sancristán, non se debe descartar que Colby afogase el só nas augas do río Potomac.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de maio de 1996.