La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Fútbol e literatura

O venres pasado estiven en Xinzo de Limia, falándolles aos alumnos dun colexio. Gustoume recordar que me atopaba sobre o chan do antigo Campo da Seara, onde xoguei tantos partidos  de fútbol co Antela, o equipo da miña vila, para o cal metín algúns goles en partidos de moita paixón e bastantes nervios. Quen non coñeza o pracer de provocar unha explosión de alegría desbordada no público cun remate afortunado, está privado de emocións que resultan difíciles de sentir en ningunha outra circunstancia.

Eran moitas as lembranzas que me podían baixar ata a memoria. Por aqueles arredores fumei o meu primeiro pito clandestino e foi tamén por aquelas escuridades onde me perdín coas pirmeiras rapaciñas que me permitiron collerlles a man. Emocións fortes, desas que soben desde o fondo da alma e fan cóxegas na pel.

Foron, en cambio, os recordos relacionados co balón os que se impuxeron aos demais. … Seguir leyendo

Conferencia

O xoves pola tarde estiven en Ourense para presentar a José Ángel Valente, que daba unha conferencia sobre a súa propia poesía. O acto celebrouse no Teatro Principal, un lugar amado  por moitos dos habitantes da cidade, que estaba abarrotado de xente.  A charla, na que o poeta fixo evocacións da súa nenez, estivo moi ben. A min gustoume de maneira especial o recordo que lle dedicou a Basilio Álvarez, o célebre abade de Beiro, un home intelixente, de personalidade espesa, simpático e moi polémico. Valente herdou practicamente a súa biblioteca, que leu en solitario, de forma case clandestina e con moitísimo proveito nos anos da súa infancia.

Aínda que a conferencia, como digo, foi moi interesante, iso non impediu que cando ía transcorrida media hora, desde o patio de butacas se fosen estendendo polo teatro adiante os estertores dun ronquido acompasado e salvaxe, cada vez máis potente e sonoro. … Seguir leyendo

Pintar nas paredes

Leo nun periódico madrileño que agora a xente escribe menos nas portas e nos muros dos retretes. Un periodista fixo unha investigación durante varios meses e chegou á conclusión de  que, nese aspecto polo menos, o país está un pouco máis civilizado. Chamoulle a atención sobre todo que os motivos gráficos relacionados coa representación da virilidade son agora máis modestos, o cal interpreta o citado investigador, ben é certo que con pouca orixinalidade, como a superación dun complexo atávico.

Atavismo por atavismo, a cousa non parece ser exclusivamente española. Recordo unha carta dun cidadán sueco no periódico Aftonbladet, queixándose de que nos servizos do aeroporto de Copenhague a súa muller vira unhas pintadas indignas dun escandinavo, todas co mesmo sentido: enviar mensaxes ás rapazas estranxeiras para que visitasen Noruega, o paraíso do tamaño.

Ignoro que clase de complexo poden ter os noruegueses con esta historia, porque en Oslo vin … Seguir leyendo

Unha muller horrorosa

Un amigo meu que acaba de ser pai dunha nena contoume que o outro día, cando estaba no cuarto da maternidade, que a súa muller compartía con outra nai coma ela, viu entrar pola porta unha señora horrorosa. Describiuma como unha especie de inmenso saco de patacas, sen pescozo, co queixo adiantado e un pelo negro e graxento, da estirpe do lobo. Era a avoa do bebé veciño e viña pasar a noite ao hospital para botar unha man, quizais simplemente coa intención de axudar en algo. O meu amigo asustouse.

Ao pouco de chegar e sentarse, a señora, cumprido o rito de interesarse pola saúde da outra nena, púxose a falar. De súpeto, aquel ser horrendo, ao abrir a boca, transformouse nunha persoa de espírito delicado e sensible, absolutamente agradable. Logo estivo toda a noite en vela, sen pegar ollo, pendente dos demais.

Hai persoas ás cales se lles … Seguir leyendo

Promesa

Algunhas veces teño falado aquí de Edmundo Estévez, máis coñecido por Alambritos, un ourensán que foi gobernador civil de León durante a República, que mantivo unha fonda amizade con Baroja, á tertulia do cal asistía a diario, e que era dun antifranquismo visceral, algo pintoresco. Con don Pío compartía o anticlericalismo, ata o punto de que cando vía a un cura camiñando detrás del pola rúa, púñase de costas contra a parede e advertía aos acompañantes para que fixesen o mesmo. Logo, para xustificarse, dicía: “Con esta xente hai que ter coidado. Moitos deles levan unha daga escondida na manga da sotana”.

Manías á parte, era unha boa persoa, algo chinche, moi elegante e sentimental encuberto, deses que só acariñan a un neno cando non os ve ninguén. Precisamente, o outro día  contáronme unha historia relacionada cun pequeno, ocorrida nos anos corenta, nun verán que Edmundo Estévez estaba pasando, … Seguir leyendo