La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Dificultades coas palabras

Os nenos en xeral teñen dificultades para entender a forma correcta de moitas palabras que pronuncian os maiores e que só co tempo chegan a identificar. Eu recordo, por exemplo, que na novena do San Roque, á cal asistín durante moitos anos, se cantaba un himno gangoso e divertido no que había unha palabra que me resultaba enigmática, pois era algo do que o santo nos tiña que librar: pestimales. Tardei moitos anos en enterarme que onde eu escoitaba ese conxunto de sonidos sen significado, o que realmente dicía a xente era «peste y males».

Durante meses, polo menos durante todo o tempo que tardei en velo escrito por primeira vez, o nome do descubridor de América foi para min Cristo Balcolón. Como non coñecía a ninguén que se chamara Cristóbal, nin sabía siquera que tal nome existise, quedeime co nome de Cristo, o cal tiña  certa lóxica tratándose dun … Seguir leyendo

Vello e novo estilo

Era unha revista que se chamaba Jóvenes, custaba unhas vinte e cinco pesetas ao ano e publicábase con carácter mensual. Un tío meu regaloume unha suscrición. Cando se achegaba a fin de mes, eu agardaba polo correo cunha impaciencia que me convertía nun pesado para os carteiros. Un día, un deles, farto de verme todas as tardes diante da ventaíña facendo a mesma pregunta, díxome con irritación e sen disimulo: “Calquera diría que estás esperando unha herdanza de Cuba”. Non se equivocaba demasiado.

A chegada daquela publicación supuña para min unha alegría moito maior que a da herdanza imaxinada polo carteiro. Aínda hoxe, cando os anos foron atemperando a intensidade das ilusións, cada vez que recibo algunha revista sinto unha emoción parecida a aquelas que sentía de neno cando me regalaban un xoguete.

Sucédeme cunha revista sueca que chega á casa todos os meses. Ultimamente, non obstante, non me … Seguir leyendo

Corazonada

O outro día, en Ourense, uns amigos fixeron unha queimada e eu sentinme obrigado a tomar unha pouca, máis que nada por non dar a nota, pois normalmente non bebo. Xa antes, durante a cea, acompañara con viño tinto, pero en cambio, á hora dos postres, non atendín a amabilidade do dono do restaurante, que estaba empeñado en que probase un —porto— de cincuenta anos. Pareceume unha descortesía, ademais dun disparate, pois non se pode dicir que resulte fácil de explicar unha renuncia semellante, pero algo me aconsellaba dentro de min (eu mesmo, por suposto) que non debía inxerir máis alcol aquela noite. Agora sei que fixen moi ben.

Rematada a cea e a tertulia, collín o meu coche para volver á casa, xa bastante de noite. Pouco despois de Quintela, no ramal que conduce á autovía, estaba a Garda Civil facendo un control, o primeiro que encontro na miña … Seguir leyendo

Unha pobre

Desde a fiestra do despacho vexo unha pobre de pedir que está do outro lado da rúa, sentada case no chan, aproveitando unha ventá baixa do edificio de Correos. Trátase dunha muller delgada, duns corenta anos, ben vestida, con bo aspecto. O posto que ocupa parece excelente, xusto ao lado dos buzóns, formados polas cabezas de seis leóns de bronce coa boca grande e aberta. Cando vin por primeira vez esta señora, hai tempo, pensei que, a pesar da súa boa colocación, non lle ía ir demasiado ben na cousa de pedir. Parece pouco pobre, non ten cara triste, senón saudable, e non usa cartel. Por outra parte, nin sequera pide, simplemente está posta alí.

A miña sorpresa foi cando me decatei de que lle dan moito, sobre todo as mulleres. Bótanlle as moedas nun vaso de plástico que mantén agarrado coas dúas mans e que ás veces, cando se … Seguir leyendo

A pel dos elefantes

A primeira vez que asistín a unha conferencia tiña eu dez anos e foi para escoitar un padre misioneiro que viña de África. Estouno vendo: gordo e tranquilo, coa barba roxa en punta, o pelo pincho e a sotana branca, contando con viveza como lles disparaba con rifle aos elefantes que se bañaban no río e como estes sacudían as balas da pel coa mesma desgana que un can pode empregar para desprenderse dunha mosca pesada. Que un proxectil puidese rebotar no corpo dun ser vivo non me cabía na cabeza.

Despois de falar dos elefantes, o misioneiro contou tamén que naquel país de onde viña había xente moi alta, de cerca de dous metros, e xente moi pequena, que medía a metade da estatura dos máis grandes. Escuso dicir que aquela noite decidín ser como aquel home e nada máis espertar pola mañá funllo dicir á miña nai.

Onte … Seguir leyendo