Onte tiña que chegar a Venecia ás cinco da tarde, pero a esa hora aínda andaba voando sobre os Alpes, camiño de Milán. A culpa foi dunha avaría que retrasou desde as sete da mañá ata dúas horas despois a saída do avión de Vigo, o cal me impediu coller en Madrid o enlace para Italia no tempo previsto. Total, que todo se puxo do revés e a idea de cear en Venecia cos amigos nalgún lugar agradable tivo que ceder o paso a un arreglo de conveniencia. É dicir, que a cousa quedou nunha comida rápida nun restaurante de autoestrada.
Collemos o vaporetto cara ao centro da cidade preto da unha da mañá. Foi a primeira vez que atravesei o Gran Canal a tales horas, coas luces apagadas, sen rastros de vida, a non ser algunha ventá iluminada na mesta escuridade da noite, detrás da cal se podían imaxinar algunhas figuras humanas irreais, quizais só pantasmas.
Ao chegar, aínda saín a dar un paseo. Ver Venecia baleira, sen turistas, é unha experiencia que non tiña e que me resultou, senón estraña, polo menos curiosa e bastante grata. Despois, como se fose un milagre, apareceu un bar aberto, propiedade dun rapaz etíope, onde tomamos café un grupo de amigos. Conversamos unha horiña, fumamos un puro dos pequenos e marchamos a durmir, que era moi tarde. Ao día seguinte espertoume unha pomba que estaba na ventá. Tratándose dunha cidade como Venecia, ben puido espertarme un reiseñor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de abril de 1997.