Acabo de chegar a Venecia, non para moito tempo, desgrazadamente, senón para pasar unhas poucas horas, camiño de Boloña. Esta cidade é moi agradecida e abonda unha tarde, sempre que un saiba que facer. O mellor é fuxir do centro, ese zoco turístico intransitable, e perderse por eses lugares solitarios a onde non vai case ningúen, libres de tendas de cristal ou de máscaras de entroido ou desa roupa italiana de marcas tan acreditadas internacionalmente. Non coñezo un xeito máis civilizado de eludir este cromo de postal.
Por outra parte, hai unha hora propicia, despois das oito da tarde, cando os miles de visitantes desaparecen, como se fosen engulidos polas augas, e a cidade queda practicamente deserta, sen góndolas nin comercios nin grupos de xente conducida polos guías. Esa Venecia convértese entón nun gozo que hai que aproveitar.
Foi o que fixen onte. O día estaba frío e a humidade da lagoa notábase debaixo da roupa, disposta a alcanzar os ósos, preparada para amolar. A un galego do Atlántico, non obstante, esta traición sinuosa do clima nunca acaba de sorprendelo. De maneira que non fixen caso e dediqueime a andar. Tiña ademais como aliciente a promesa que me fixera pola mañá: rematar a tarde no Florián, pedir un café cortado e fumar un puriño sentado detrás dun ventanal. Non puido ser: estaba pechado. Tampouco convén abusar.
Esta columna publicouse orixinalmente o 2 de abril de 1998.