La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Lección de antropoloxía

O domingo pasado, no mediodía, collín o auto para ir buscar os periódicos. Acompañábame un amigo, que levaba máis dunha hora falando con paixón da maneira de ser dos que el chamaba «os nosos paisanos», un grupo humano amplo e complexo, dotado dunha virtudes e duns valores que lle parecían tal vez únicos no mundo, e que a min, se digo a verdade, me recordaban ás cousas que se contan dos campesinos de outros países, algúns deles moi distintos do noso, tanto pola historia, como pola cultura ou a xeografía.

Díxenlle que o que el considera un rasgo antropolóxico característicos, como o costume de contestar a unha pregunta con outra pregunta, o tiña eu comprobado na cantábrica Vega del Pas ou na rexión sueca de Samaland, por exemplo. E que o estoicismo que el tanto ponderaba nos labregos do interior de Galicia non era moi diferente do estado de resignación … Seguir leyendo

Estudantes

Estiven en Lugo para falarlle a un grupo numeroso de estudantes de como entendo eu isto da literatura. Nada especial nin do outro mundo: escribir con claridade e sinxeleza, sen máis florituras que as estritamente necesarias, e falar da vida. Despois do coloquio, que foi intenso e longo, con ducias de preguntas, achegóuseme unha rapaza de COU, loira e bonita, para que lle firmase un libro. Chamábase Alba. Cando rematei de facerlle a dedicatoria, apartouse a un lado, esperando que acabase de firmar para outros compañeiros, e logo preguntoume se me podía pedir unha cousa sen ser impertinente. Pediume que no artigo de hoxe falase deles.

Está claro que non me podía negar. O que pasa é que non sei  moi ben que podo dicir, a non ser o único dato que ela mesma me deu: que pertencía ao colexio das Xosefinas. Todo o demais, debo imaxinalo ou supoñelo, o … Seguir leyendo

Falar pouco

Cando eu empecei a ir á tertulia de don Vicente Risco, alá polo ano sesenta, non me atrevía a falar demasiado, pois a parte de que estaba nunha idade na que case todos os rapaces son  tímidos, tampouco tiña moito que dicir. Naquelas xuntanzas, ademais, había un número bastante alto de señores que gozaban dunha fama merecida de sabios, como Ferro Couselo, Xaquín Lorenzo, Xosé Luís López Cid ou Ernesto Gómez del Valle. Polo tanto, o máis prudente parecía permanecer en silencio e escoitar.

Por se todo aquilo fose pouco, nas tertulias sempre hai persoas dispostas a falar por varios. En Ourense tiñamos algúns. Destes últimos, un deles pertencía á clase deses desbordados simpáticos, boa xente, laretas e trapalleiros, que ocupan eles sós o tempo dun batallón de infantería. De xeito que non resultaba difícil estar calado.

Un día, mentres eu facía un aparte co pintor Xosé Luís de Dios, … Seguir leyendo

Pedrito o zapateiro

Na miña vida vin borracheiras máis grandiosas que as do Pedrito o Zapateiro, un home pequeniño, solitario e triste, moi habelencioso e cumpridor no seu traballo, persoa xentil e compracente, pero que polas noites, cando deixaba o taller, bebía durante horas e horas sen parar; aínda que, iso si, sen perder nunca a educación. Quero dicir que tiña un viño amable e que cando collía a pítima espertaba dentro del un sentido épico do espectáculo que o levaba case sempre a botar emormes discursos reformistas e soflamas.

Non se contentaba con predicar na taberna; buscaba o espazo aberto das prazas, empoleirado nalgún alto que lle permitise compoñer o xesto fastuoso dun tribuno da plebe, coa voz cavernosa dun orador de masas e a énfase teatral dun deputado en Cortes dos de antes. O tema era sempre o mesmo: a agricultura na Limia e os beneficios que se poderían derivar da … Seguir leyendo

Xente sen piedade

Estiven escoitando na radio o relato dun periodista que acaba de regresar de Ruanda. Visitou o cárcere máis grande do país e comprobou como nun espazo pensado para menos de mil presos hai nestes momentos oito veces máis, de maneira que tocan a unha cama para cinco persoas. Os que non collen, dormen no patio, tapados con cachos de plástico, agora que están na estación das grandes chuvias. Aos enfermos, por medo a contaxios, téñenos a parte, tamén ao aire libre, á beira dunha cloaca. Réganos cunha mangueira.

De Ruanda, unha nación católica, dise que é a máis piadosa de toda África. Non se entende ben como tanta piedade foi incapaz de parar toda esta loucura de mortes, venganzas e prisións inhumanas. Tampouco Bach, tan amado por algúns dirixentes nazis, lles serviu a estes para mellorarlles o corazón.  Claro que Bach non era Deus.

Con Deus algo debe ter, non … Seguir leyendo