La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

José Agustín

A José Agustín Goytisolo, o poeta que acaba de morrer, non é que o vise moito, pero cando coincidiamos en reunións ou congresos, pasabámolo ben. A última vez creo que foi en Lisboa, non recordo con que motivo. Fomos cear con Rafael Conte e Antonio Martínez Sarrión. A primeira sorpresa, nun home que estaba cheo delas, consistiu en dicirnos que a embaixada española lle puxera un coche con chofer, cousa que era certa, como puidemos comprobar cando nos trasladou ata o restaurante e despois ao hotel.

A cea, andando José Agustín polo medio, empezou literaria, seguiu sentimental e rematou xogando aos monos, que era a súa paixón. No hotel, metémonos os catro no meu cuarto, pois José Agustín queríanos contar un programa de televisión no que el intervira uns días antes e no que quedara como unha especie de heroe. Pasadas as cinco da mañá, os tres abandonaron o meu … Seguir leyendo

La Coupole

Se hai cinco ou seis anos me dixesen que en París se ía encher unha sala grande ata rebentar para oír unha escritora catalá e un par de escritores, galego un e vasco o outro, pensaría que se trataba dunha broma. Pois foi o que sucedeu o venres pasado, para sorpesa de periodistas, editores e tradutores. Antes de empezar, cando vin que a xente facía remuíños de entusiasmo ao redor de Lauren Bacall, que se descolgou polo Salón, perseguida por un formigueiro de cámaras e curiosos, temín un desastre para a literatura.

Como a cousa saíu tan ben, decidimos celebralo cunha cea en La Coupole, o restaurante onde eu, un día, non vin a Sartre. Explícome: estabamos alí un grupo de amigos, hai xa bastantes anos, cando de repente todo o mundo se puxo en pé porque o escritor abandonaba naquel momento o comedor. Debín ser dos poucos que non … Seguir leyendo

A evolución dos pobres

Observo que en Madrid os pobres están evolucionando. Nas rúas do centro vense moitos, case todos especializados nalgunha forma nova de pedir. Hainos que soben en calquera lugar elevado, unha papeleira, por exemplo, pintan a cara de cores e imitan as estatuas; outros prefiren facer movementos mecánicos, como se fosen robots. Vin tamén algúns que dan saltos e pinchos no aire, polo que deduzo que lles debe ir bastante ben, pois para realizar ese tipo de exercicios acrobáticos cómpre estar ben alimentado.

Na escala máis baixa da mendicidade, é dicir, entre aqueles  que non dan nada a cambio das moedas que piden, nótase tamén un cambio. En primeiro lugar, son bastantes os que exhiben algún tipo de graza, como pode ser apoiarse nunha única perna ou poñerse de xeonllos coa vista cravada no chan e a man implorando.

Paréceme que lles vai mellor a aqueles que a estes últimos.  Os … Seguir leyendo

A fraxilidade dos herois

O domingo pola mañá, cando estabamos pechados nun ascensor en Madrid un grupo de cinco amigos, eu conteilles aos meus compañeiros de aventura algunhas historias do mesmo estilo que me sucederon a min. A máis divertida ocorreu en Armenia, un día de calor espantosa, cando o termómetro marcaba temperaturas parecidas ás do inferno. Era un deses ascensores para moitas persoas, pero que levaba unha carga superior á permitida, pois así o tiña decidido o home que gobernaba o aparato.

No momento en que quedamos atrapados á altura dun piso altísimo, un turista americano que levaba días dándonos a tabarra contra os soviéticos, dicindo en voz alta que aquel país era unha cochambre, púxose tan histérico que pretendía saír daquela caixa por un buraquiño que non permitía o paso dun coello, el que era coma un touro.

En xeral, nestes casos, a xente ponse moi nerviosa. En Bilbao, no edificio onde … Seguir leyendo

Comendo pasteis

Unha tarde do ano 1932. Klaus Mann, fillo do célebre novelista alemán do mesmo apelido, tomaba café no Hotel Carlton de Munich. Habís días que a súa irmá Erika fora violentamente interrumpida durante unha conferencia por unha padilla de alborotadores nazis, envalentonados polos seus recentes éxitos electorais. O xove Klaus estaba distraído, meditando sobre as causas que podían levar a tantos compatriotas seus a confiar cegamente nun político que a el lle parecía un pallaso e nunha doutrina que non consistía noutra cousa que na manipulación duns cantos tópicos destinados a remover con furia nas emocións máis primarias da xente.

Mentres esperaba a alguén na cafetería, Klaus Mann recordaba unha conferencia do seu pai, pronunciada un par de anos antees en Berlín, e que tampouco puidera rematar polas mesmas razóns que a súa irmá Erika. Ó final, o ilustre escritor conseguíu salvarse dunha bos somanta polo procedemento de meterse precipitadamente … Seguir leyendo