por amarxedotempo | Mar 26, 2015 | Marxe
Un amigo, profesor de literatura española, déixame ler, máis desolado que divertido, o exame dun alumno de segundo de bacharelato. Tratábase de escribir un folio sobre Antonio Machado, previas tres horas de explicación, nas que se incluía unha biografía fácil, con moitas anécdotas, a lectura dunha crónica sobre a estancia do poeta en Valencia, durante a guerra, co detalle de que, a falta de tabaco, fumaba as follas secas das plantas que había na horta da casa onde vivía, e o comentario de varios poemas sinxelos.
O que pretendía o profesor, segundo me confesou, era moi simple: que os alumnos aprendesen que existiu un poeta chamado Antonio Machado, que fora vítima da brutalidade e a intolerancia, razón pola cal se veu obrigado a marchar ao exilio, e que escribira algúns poemas fermosos, de lectura pouco complicada. Nada máis.
O que quedou do esforzo do profesor reduciuse a un disparate. Para … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 25, 2015 | Marxe
A momia de Lenin, tal como eu a vin en Moscova hai tempo, era a dun morto ben conservado, sen enrugas na cara, con algo de colorete nas meixelas e cos labios un pouquiño encarnados. Non parecía propiamente un cadáver, senón un señor durmido, co rostro apracible e sosegado. A guía que me acompañou naquela visita, unha mociña que respondía polo nome de Tamara, díxome que nun piso máis abaixo había un instituto científico dedicado a facer os estudos pertinentes para conservar a momia mil anos.
Poucos meses despois daquela visita, estando en Liverpool, vin na televisión unha reportaxe sobre o embalsamamento de Lenin. Non foi, polo visto, cousa fácil. Ao principio, os responsables non lograban controlar o proceso, de maneira que o morto estaba cada vez máis feo, con enrugas que o avellentaban e con cara de avinagrado.
Por iso non permitiron velo durante unha tempada. Cando o amosaron … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 24, 2015 | Marxe
Nunha pequena vila americana de pouco máis de cinco mil habitantes, no estado de Xeorxia, xusto na metade dun prado onde antes pacían as vacas dun granxeiro, a Virxe María aparecéuselle a unha enfermeira de corenta anos. O día 13 de cada mes, aniversario do acontecemento, unha multitude de xentes chegadas de todo o país acércanse ao lugar para asistir de preto ao prodixio. Unha parte moi considerable son enfermos desafiuzados que acoden en busca dun remedio que a ciencia, penúltimo recurso, xa non lles pode dar.
Naturalmente, entre todos estes peregrinos, ademais de eivados e crentes, hai tamén unha alta porcentaxe de curiosos. Cando a vidente anuncia por un altofalante que a Virxe María está descendendo desde o alto do ceo, de súpeto miles de cámaras enfocan cara ao firmamento e durante varios minutos póñense a filmar ou a facer foto tras foto na mesma dirección en que miran … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 23, 2015 | Marxe
Lin o outro día a historia dun infeliz que pasou trinta e sete anos da súa vida pechado entre as catro paredes da casa onde nacera, asustado polo medo a ser mordido por un can. Non se trataba do temor a un animal concreto e coñecido, nin da fobia contra esa especie, senón do terror que lle inspiraba un bicho imaxinario, inmenso e terrible, que agardaba por el, día e noite, paseando por diante da ventá do seu cuarto. Finalmente, despois de tanto sufrimento, o pobre morreu atragoado por un cacho de pan.
Coñezo máis casos coma ese, de xente que arruinou a súa vidiña por culpa de que algo se lle rompera dentro da cabeza. Cando eu era neno, un tío meu tivo unha paciente, non exactamente tola, pois salvo ese torcemento levaba unha existencia normal, que viviu atormentada porque estaba convencida de que tragara un raio.
Na corte … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 22, 2015 | Marxe
No artigo de onte falei do valor das cousas, que moitas veces non se corresponde co seu valor real. A propósito disto, acórdome hoxe dun personaxe do que xa teño falado aquí outras veces, o doutor Fausto Martínez Biel, de Xinzo de Limia, irmán de Parsifal e Lohengrin, e de Pepita, que foi un señor interesante, aínda que con fama de tolo, algo excéntrico, con quen eu falaba sempre de boa gana. Chegamos a ser amigos, a pesar da diferenza de idade. Tiña un título falso de marqués, expedido por un garda municipal de Reus que presumía de ser descendente dos Trastámara. Na foto do diploma, o garda parecía un mariscal.
Daquela, Fausto era o único dentista que había na vila, ata que un ruso, amigo do meu pai, abriu consulta. Aquilo foi suficiente para que se enemistase cos da miña casa, con tan mala sorte que a única dor … Seguir leyendo
