Pois resulta que onte pola mañá, detrás dun radiador, nun dos cuartos da casa, apareceu un paxariño morto. Estaba situado de tal maneira que, para quitalo, houbo que desmontar o aparato enteiro. Pasados os primeiros instantes de sorpresa e despois de completar o traballo, empezaron as especulacións sobre a causa do suceso. Cada un tiña a súa teoría, todas máis ou menos ben construídas e fundadas, ata que finalmente se impuxo unha sobre as demais: o responsable non podía ser outro que o gato.
Peza fundamental na acusación foi a certeza, que ninguén se atreveu a poñer en dúbida porque equivalería a negar unha evidencia, de que este animal anda ultimamente alporizado cos paxaros, aos que persegue ladinamente polo xardín adiante, apostado como un pequeno tigre entre a herba, á espera da gadoupada final.
Establecida a responsabilidade, resultaba ineludible un xuízo moral. Polo tanto, o gato foi acusado de crueldade gratuíta, pois non se trata dun acto destinado á supervivencia, senón dun exercicio bastante parecido ao que practican os cazadores, para os cales o importante non consiste en comer a peza cobrada, senón en divertirse coa pura acción de cazar. Alguén propuxo entón poñerlle un axóuxere ao gato. Eu non me nego, pero síntome co dereito de solicitar a mesma medida para quen se dedica a matar perdices ou coellos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de marzo de 1995.