Onte pola tarde estiven na universidade, aquí ao lado do hotel, no Unter den Linden, para asistir aos actos de inauguración desta semana na que participamos un montón de xente. Logo aproveitei para dar unha volta pola cidade e, a iso das dez da noite, fun cear cuns amigos a un restaurante de Savigny Platz, moi concorrido de membros da farándula artística e literaria.
Á miña dereita, por exemplo, na mesa do lado, estaba sentada unha señora maior, con aspecto de pintora ou poetisa, algo así. Quero dicir que ía vestida e adornada de intelectual ou artista, o cal non significa que fose ningunha das dúas cousas. Iso si, comía con moito apetito. Non tanto, porén, como un dos señores que a acompañaban, un tipo escuálido, con cara de alma, dotado, polo que vin, dun dente prodixioso. Mentres a muller falaba e falaba e repetía o nome do escritor irlandés James Joyce unha e outra vez, ao tempo que apagaba a sede pouco a pouco a base de lentos grolos de viño, o individuo aquel comíalle as patacas fritidas ao disimulo, con cara de porquiño lambón.
Na nosa mesa tampoco andaba a cousa nada mal, aínda que me daba a impresión de que nós non compoñiamos unha estampa tan pintoresca como a das nosas veciñas, os meuscompañeiros non se quedaban atrás. Todos se confesaron mortos de fame, declaración que é necesaria para explicar a voracidade con que se despacharon os pratos dos entrantes. Polo demais, a velada transcorreu agradable, longa e distendida, sen nada especial que contar. Ou si, que a rapaza que servía era moi bonita, cousa que é de agradecer. Supoño que era tamén moi lista, pero isto último non foi máis que dedución.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de marzo de 1999.