Se hai cinco ou seis anos me dixesen que en París se ía encher unha sala grande ata rebentar para oír unha escritora catalá e un par de escritores, galego un e vasco o outro, pensaría que se trataba dunha broma. Pois foi o que sucedeu o venres pasado, para sorpesa de periodistas, editores e tradutores. Antes de empezar, cando vin que a xente facía remuíños de entusiasmo ao redor de Lauren Bacall, que se descolgou polo Salón, perseguida por un formigueiro de cámaras e curiosos, temín un desastre para a literatura.
Como a cousa saíu tan ben, decidimos celebralo cunha cea en La Coupole, o restaurante onde eu, un día, non vin a Sartre. Explícome: estabamos alí un grupo de amigos, hai xa bastantes anos, cando de repente todo o mundo se puxo en pé porque o escritor abandonaba naquel momento o comedor. Debín ser dos poucos que non o vin.
Por ese restaurante teñen pasado miles de escritores, por non falar de artistas ou políticos. Coñezo persoas que alí viron a Simone de Beauvoir ou a Hemingway. Eu mesmo comín un día, case molestándonos mutuamente cos cóbados, polo próximas que estaban as mesas, ao lado de Mário Soares. A outra noite, non obstante, a cousa foi máis modesta. Só se produciu un pequeno rebumbio cando nunha das mesas do centro se puxeron a cantar unha canción de aniversario. O homenaxeado era un señor gordo e colorado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de marzo de 1995.