Cando Pablo Neruda vivía en París, un día atopou nunha tenda de antigüidades un mascarón de proa, do que se empeñou en dicir, probablemente sen fundamento, que era o pirata Morgan, aquel que no século XVII foi o terror dos españois no Caribe. Ao instante entroulle o desexo irreprimible de adquirilo. O capricho custoulle unha fortuna e para celebralo, o escritor organizou unha festa. Un amigo seu, sen consultalo, presentouse no sarao cun comunista chileno, compañeiro de partido e correlixionario polo tanto do poeta.
A presenza daquel home non lle fixo graza. En primeiro lugar, para estar seguro, preguntoulle ao seu amigo se era certo que o tal individuo pertencía á compañía, unha maneira discreta de referirse ao seu partido. Logo dixo que non estaba ben porque o vían comprando aquelas cousas e despois ían a Chile “pelando”.
Ese mascarón de proa vino eu na casa do escritor en Isla Negra, nunha fermosa praia fronte ao Pacífico, en Chile. Había algúns máis, entre eles a figura dunha muller chamada Guillermina. E outros que se expoñen en Madrid estes días. Supoño que a ninguén lle importa xa, sexa comunista ou non, que Neruda tivese eses gustos refinados, de sibarita aristócrata e exquisito. A min, desde logo, non me importa. Sempre estiven convencido de que o señor poeta era un golfo, especie simpática, algo trapalleira e moralmente saltarina.
Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de marzo de 1994.