Ese rapaz do que falei onte aquí, a quen lle batía todo o mundo porque era infeliz, tiña un coello na casa. Falaba con el, xogaban xuntos no cuarto e durmían na mesma cama. Iso se dicía na escola, aínda que o interesado negaba o último punto, pois servía para que os demais nenos lle gastásemos bromas inclementes. Nunha ocasión, un túzaro de orellas longas, coxo dunha perna e corazón algo avinagrado, pintou no encerado un letreiro no que dicía que o infeliz se tiña que casar co coello por forza maior.
Había na escola tamén un virulillas con aspecto de rato, lareta e periquito audaz que practicaba o deporte de saltarlle na chepa ao desventurado. Facíao cada vez que pasaba diante del. Se era no recreo, pegaba un salto e dáballe unha palmada nas costas; se estabamos na aula, actuaba con disimulo, pero facía o mesmo.
A vítima, que medía cerca de un metro setenta, a pesar dos poucos anos, podía esmagar a aquel malvado intrépido, se quixese, como se fose un piollo; pero non quería. Naturalmente, os nenos tiñamos o convencemento de que se trataba dun problema de covardía. Por iso, entre as moitas nomeadas que recibía o pobre, ademais de chamarlle cabalo, figuraba a de Cagalleta. Eu non sei como lle iría na vida a aquel mociño, pois cun corazón así nunca se sabe. Se non o venceu o rancor, será boa persoa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de marzo de 1997.