La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cando eu estudaba en Santiago, alá polos anos sesenta, compartía o cuarto cun rapaz simpático e aloucado, todo corazón. Era iso que se chama un cacho de pan, pero un pouco fervello e falador, capaz de manter catro ou cinco conversacións ao mesmo tempo. Por un nada picaba de cháchara coa primeira persoa que atopaba na rúa, aínda que non a coñecese, e cinco minutos despois quedaban amigos. Gustáballe facer favores e ofrecíase a comprar os periódicos, mercar tabaco ou ir botar unha carta a correos.

Un día que fomos a Cuntis, logo dunha recente nevada, metéuselle na cabeza que eu estaba morrendo de frío, o cal non era certo, e pretendía prestarme o suéter que el levaba para que o puxese por riba do meu. Custoume librarme daquel agobio, pero non conseguín evitar que me preguntase cen veces se me sentía ben.

Atopámonos o outro día nun hotel, despois de trinta anos, cando soubo que me aloxaba alí. A idade non lle atemperou os nervios, e a vida, polo que puiden comprobar, non lle mordeu a inocencia. En cinco minutos ofreceume tomar un café, invitoume a comer e a cear e quixo meterme nun coche para ir coñecer a súa muller. Todo imposible, porque eu estaba a punto de marchar. Como remate, unha sorpresa: vanse os dous de misioneiros a Perú. Sorte para aquelas xentes: ademais da axuda, non lles ha faltar animación.

Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de marzo de 1996.