La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Ler ás escondidas

Cando lin por primeira vez Platero y yo de Juan Ramón Jiménez, antes de abrir o libro tiven que cumprir coa norma obrigada de pasarllo a un profesor, cura por máis señas, para que decidise se o podía ler sen que correse moito perigo a miña saúde espiritual. Devolveumo aos poucos días con algunhas palabras tachadas con tinta china. Naturalmente, fixen o imposible por averiguar o que puña debaixo daqueles borróns tan ben trazados. Eran bobadas. Unha das frases dicía que a lúa lucía o seu branco vestido de noiva.

Algo parecido sucedeu con outros libros, algún dos cales aínda debe andar mutilado pola casa. Os máis atrevidos, non obstante, como El extranjero, de Camus, non resistiron a proba da tinta e fóronme decomisados. A medida non serviu para nada: agardei o verán e pedino prestado. A verdade, tampouco era para tanto.

Sei agora que nos Estados Unidos desterraron … Seguir leyendo

Ser culpables

O outro día escoitei na radio unha señora, veciña dunha muller maltratada, que dixo referíndose á pobre da vítima: “Es una infeliz que no tiene culpa de nada, limpia y trabajadora”. Naturalmente, pero nesa maneira de falar quedan reminiscencias inconscientes dunha cultura na que, se fose culpable de algo, sucia, por exemplo, a citada muller podía recibir uns golpes merecidos. Nun dos libros máis fermosos que se escribiron en castelán, El Carnero, unha obra rara e pouco coñecida do século XVII, abundan os exemplos.

O seu autor, o colombiano Juan Rodríguez Freyle, cronista fiel daquela época, conta bastantes historias de ciumes e adulterios que xeralmente rematan con espada. Por iso escribe que “peligrosa cosa es tener la mujer hermosa, y muy enfadoso tenerla fea, pero bienaventuradas las feas”. É dicir, a culpa de ser bonita.

Nun dos episodios que narra, hai un mestizo xordo e mudo, que anda montado … Seguir leyendo

Pecados

Creo que algún día falei aquí de Gilda, a famosa película de Charles Vidor que todo o mundo recorda pola protagonista feminina, Rita Hayworth, adornada con aquel vestido negro de seda e os guantes da mesma cor. Por culpa daquel filme tiven eu a idea de que os meus pais debían ser grandes pecadores, pois atrevéranse a ir vela despois de que don Cesáreo, o cura párroco, que se parecía a Pío XII, dixese expresamente desde o púlpito que era pecado moi grave asistir a aquela proxección. De todos os xeitos, en Xinzo de Limia non se chegou á histeria que se alcanzou noutros sitios, onde había xente rezando ás portas do cine.

Fóra de España, a cousa tomouse con máis calma no tocante á moral, pero con moito entusiasmo respecto da protagonista. Unha expedición de montañeiros subiu aos Andes cunha copia e enterrouna nun dos cumios para transmitila … Seguir leyendo

Un pobre paxaro

Pois resulta que onte pola mañá, detrás dun radiador, nun dos cuartos da casa, apareceu un paxariño morto. Estaba situado de tal maneira que, para quitalo, houbo que desmontar o aparato enteiro. Pasados os primeiros instantes de sorpresa e despois de completar o traballo, empezaron as especulacións sobre a causa do suceso. Cada un tiña a súa teoría, todas máis ou menos ben construídas e fundadas, ata que finalmente se impuxo unha sobre as demais: o responsable non podía ser outro que o gato.

Peza fundamental na acusación foi a certeza, que ninguén se atreveu a poñer en dúbida porque equivalería a negar unha evidencia, de que este animal anda ultimamente alporizado cos paxaros, aos que persegue ladinamente polo xardín adiante, apostado como un pequeno tigre entre a herba, á espera da gadoupada final.

Establecida a responsabilidade, resultaba ineludible un xuízo moral. Polo tanto, o gato foi acusado de crueldade … Seguir leyendo

Unha cea

Onte pola tarde estiven na universidade, aquí ao lado do hotel, no Unter den Linden, para asistir aos actos de inauguración desta semana na que participamos un montón de xente. Logo aproveitei para dar unha volta pola cidade e, a iso das dez da noite, fun cear cuns amigos a un restaurante de Savigny Platz, moi concorrido de membros da farándula artística e literaria.

Á miña dereita, por exemplo, na mesa do lado, estaba sentada unha señora maior, con aspecto de pintora ou poetisa, algo así. Quero dicir que ía vestida e adornada de intelectual ou artista, o cal non significa que fose ningunha das dúas cousas. Iso si, comía con moito apetito. Non tanto, porén, como un dos señores que a acompañaban, un tipo escuálido, con cara de alma, dotado, polo que vin, dun dente prodixioso. Mentres a muller falaba e falaba e repetía o nome do escritor irlandés … Seguir leyendo