por amarxedotempo | Feb 18, 2015 | Marxe
Nunca souben por que razón para min descoñecida, os meus amigos foron sempre, con lixeirísimas excepcións, persoas maiores. As diferenzas de idade nunca impediron, non obstante, que as relacións transcorresen con cordialidade, incluso con certa camaradería. Pasoume con Ramón Piñeiro, pasoume con Torrente Ballester e case podería dicir que me sucedeu tamén con Vicente Risco, se non fose porque eu, daquela, era noviño e moi ignorante e sentía un pouco de medo diante dun home que tiña fama de sabio. Aínda así, neste último caso, procuraba chegar ao café cedo para poder falar a soas con el. Recordo aquelas charlas con emoción.
Isto de ter moitos amigos vellos fai que un leve xa bastantes anos asistindo ao espectáculo da súa desaparición. Morreron moitos deles, a maioría a unha idade avanzada, o cal non serve de consolo, por natural que sexa, ademais de que non resulta fácil adaptarse á idea de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2015 | Marxe
Fálase estes días nos periódicos de Will H. Hays, aquel individuo que hai agora sesenta anos implantou unha ríxida censura moral no cine americano. Os comentaristas que menos lle queren, quizais para resaltar os tintes negros con que lle debuxan a alma, recordan as maneiras afectadas daquel homiño de aspecto tímido e carácter suave, sen esquecerse das súas ridículas orellas de morcego, que lle daban unha aparencia cómica, ou dos seus dentes entrampados, verdadeiro símbolo decadente dun pobre gánster arruinado.
O fervor edificante que derramou sobre a meca pagá de Hollywood levouno a tomar algunhas medidas pintorescas. Cando Cecil B. de Mille estaba rodando Rei de reis, Hays tratou de evitar por todos os medios que o actor que facía de Cristo naquela película, xa fóra do estudo, fumase ou dixese palabras gordas, e que a actriz que encarnaba a Virxe María consumase o divorcio que tiña preparado.
Ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2015 | Marxe
Pasei algunhas horas da tarde do domingo lendo o avance das memorias do periodista australiano Phillip Knightley, que publicou a revista Granta. De todas as mentiras que este brillante xornalista contou ao longo da súa carreira, a que lle deixou máis remordementos foi unha historia que inventou por necesidade de pisar a competencia cando traballaba no Truth, un periódico australiano especializado en divorcios que dispuña dun grupo de detectives encargados de meterse debaixo das camas para pillar adulterios.
Un día, Knightley, encirrado polos seus xefes para sacar algo gordo, inventou a historia dun delincuente sexual descoñecido, pero nomeado Hook, que operaba no tren de Sydney. Tratábase dun individuo que levaba un cable metido pola manga dereita da súa chaqueta, no cabo do cal había un gancho ou hook disimulado.
Finxindo ler un periódico, o imaxinado delincuente achegábase ás mozas guapas que viaxaban soas, de pé, e co artiluxio … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2015 | Marxe
O Liceo de Ourense estaba onte cheo de nenos que celebraban o entroido. Os disfraces eran os de sempre: princesas, demos, soldados, bruxas, pallasos, bolboretas e moito máis. Vese que a fantasía humana, tanto nisto do carnaval como en calquera outra manifestación que poña a proba a capacidade imaxinativa da xente, é sempre moi limitada. Había nenas que levaban na cara algún debuxo gracioso: entre os pais e as nais non son raros os que aínda recordan as súas habilidades co lapis de cores na época de estudantes.
Mentres tomaba café no medio daquel inmenso barullo, fixeime nun rapaciño pequeño, de cinco ou seis anos, que comía un xeado, a pesar do frío, sentado nunha esquina do patio de columnas. Era gordecho e colorado, cunhas fazulas encarnadas dun vermello intenso e saltón, completamente naturais. Pura saúde infantil.
Ía vestido de pirata, un disfraz que lle cadraba como propio, moi de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 14, 2015 | Marxe
Onte escoitei unha conversa que parecía máis propia dun programa de televisión, deses nos que se exhibe a intimidade sen pudor, que da vida real. Era un señor duns oitenta anos, de aspecto pulcro, incluso atilado, que falaba da súa muller, presente no acto, diante dun amigo. Dicía que era mala. A verdade é que a señora non tiña aspecto de santa, pero tampouco parecía o ser perverso e ruín ao cal se refería o seu home. Delgada e de nariz ganchudo, cos ollos pequenos e negros como moscas, permanecía ausente.
Polo que entendín, era xorda. Debía selo porque, a pesar das cousas tremendas das que estaba sendo acusada, non amosaba ningún tipo de emoción nin desgusto. As acusacións ían desde as trampas que fixera para casar, hai sesenta anos, ata a falta de atención que lle prestaba á casa e o mal costume que tiña de gastar.
Soamente puxo … Seguir leyendo
