por amarxedotempo | Feb 23, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá achegueime ata Xinzo de Limia para ver o entroido. Xa se sabe que na miña vila hai un vello costume: todo aquel que non leve algún tipo de disfraz, mesmo que sexa un poncho mexicano, uns bigotes postizos, un gorriño de papel ou un nariz de pallaso, exponse a ser collido no aire polas cuadrillas de pantallas e introducido pola forza no primeiro bar que se encontre, onde debe invitar a unha ronda. De maneira que só os forasteiros despistados se atreven a transitar pola rúa vestidos de persoas.
A min nunca me valeron nin os bigotes nin os lentes falsos de miope escandaloso nin os gorriños de cucurucho para librarme de pagar o foro. Ano tras ano, fun collido e transportado polo aire por grupos de mozos fornidos, moitos dos cales resultaban ser, como eles mesmos se encargaban de explicarme, fillos de amigos meus.
Este … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2015 | Marxe
Hoxe pola tarde, cando aquí sexan as nove da noite, estarei chegando a Nova York. Unha viaxe rápida, sen tempo para cambiar os hábitos do sono, e regresar deseguida, a continuar coas tarefas de a diario. O Instituto Cervantes organizou unhas conferencias de escritores e alá vou, xunto con Joan Perucho e Rosa Regás, dous bos amigos. Co primeiro teño coincidido en moitos sitios: Moscova, Armenia, Baltimore, Londres, Liverpool… Dabondo para trabar unha relación sólida, case familiar e divertida.
Perucho, ademais, viaxa sempre coa súa muller, que cre en fantasmas e sabe moitas historias relacionadas con ese mundo. Tanto que asegura dispoñer dun deles na súa casa. Nesta ocasión, como ocorre cada vez que nos atopamos, probablemente traerá novidades de ultratumba. As horas de avión pasan así máis rápidas.
Polo demais, Nova York é unha cidade que sempre resulta estimulante. Por se fose pouco, coincidindo coa nosa estancia, hai un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2015 | Marxe
Un día, visitando un museo sueco, reparei nunha especie de pipote de madeira cortado pola metade, cunha forma lixeiramente elíptica. Como non estaba rotulado, quedei coa curiosidade de saber para que servía. Antes de saír, descubrín unha rapaza de uniforme que estaba arrimada contra unha parede e decidín preguntarlle. A moza, cun sorriso pícaro, díxome que era unha bañeira típica das casas de campo, moi popular en Suecia ata o século XVIII, e que os obxectos de arredor tiñan todos que ver coa hixiene corporal.
Entón decateime de que nos museos de Galicia nunca vin nada semellante, nin nos do resto de España, o cal me levou a preguntarme como se arranxaría a xente de aquí para bañarse cando aínda non había baños. Unha hipótese extrema sería tirar a conclusión de que case ninguén se bañaba. Un amigo meu di que iso non é razoable.
A algunhas familiares e amigas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2015 | Marxe
As persoas que coñeceron o escritor Ánxel Fole saben que era un home peculiar, mestura de bohemio descoidado, polo aspecto, e de señor distinguido, polo espírito. Gustábanlle as definicións precisas, pois tiña a preocupación da linguaxe, que cultivaba con mimo. Nunha ocasión pasei con el varios días en Lugo, conversando diante dunha gravadora durante horas, co propósito de facer un libro. Publiqueino pouco despois e lamentablemente non foi do seu agrado porque puxen nos seus labios unha frase que me dixera, pero que non lle gustou ver reproducida por escrito: unha cousa fea que lle chamou ao xeneral Mola.
Unha tarde, nunha daquelas longas tertulias, houbo un momento no que me falou da soidade, sentimento para min case descoñecido, en parte porque sempre me levei ben comigo mesmo. Foi quizais por iso polo que non conseguín entrar na reflexión que el propuña. Eu imaxinaba a Fole como un home en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2015 | Marxe
Hai anos, en plena crise do petróleo, un día escoitei en Londres a un charlatán árabe que, desde o alto dun caldeiro de plástico, en Hyde Park, estaba botando un espiche patriótico en contra dos europeos. Todo canto de bo existía no mundo ademais o petróleo, desde os números ata a música, era creación dos seus. A parte máis graciosa do espectáculo, non obstante, estaba do lado do público. Os humillados asentían case todos con acenos da cabeza, como pedindo perdón por non ter nacido en terra de mouros.
Nos Estados Unidos, especialmente no mundo intelectual, hai agora moitos homes brancos que case piden perdón por non seren mulleres e negras. Un coñecido profesor, Martin Bernal, publicou hai tempo un libro no que trataba de demostrar que a cultura grega era de orixe africana e de cor escura. Tivo un grande éxito.
Non tardaron en aparecer teorías que ían un … Seguir leyendo
