O domingo pola mañá achegueime ata Xinzo de Limia para ver o entroido. Xa se sabe que na miña vila hai un vello costume: todo aquel que non leve algún tipo de disfraz, mesmo que sexa un poncho mexicano, uns bigotes postizos, un gorriño de papel ou un nariz de pallaso, exponse a ser collido no aire polas cuadrillas de pantallas e introducido pola forza no primeiro bar que se encontre, onde debe invitar a unha ronda. De maneira que só os forasteiros despistados se atreven a transitar pola rúa vestidos de persoas.
A min nunca me valeron nin os bigotes nin os lentes falsos de miope escandaloso nin os gorriños de cucurucho para librarme de pagar o foro. Ano tras ano, fun collido e transportado polo aire por grupos de mozos fornidos, moitos dos cales resultaban ser, como eles mesmos se encargaban de explicarme, fillos de amigos meus.
Este ano merquei unha careta de pato cuacuá e conseguín que ninguén me atrapase. Dese xeito, puiden contemplar a festa con tranquilidade. Había monxas de minisaia, bispos con cara de senvergonzas, dromedarios, falsos curas, mozas despendoladas… Unha explosión de vitalidade irreverente e feliz. Cando me volvín, xa pola tarde, unha cegoña atravesaba o ceo, moi alta. Pareceume moi fermosa, máis que ningunha desas máquinas perfectas que dentro de poucos días van caer como un demo furioso sobre Bagdad.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de febreiro de 1998.