Fálase estes días nos periódicos de Will H. Hays, aquel individuo que hai agora sesenta anos implantou unha ríxida censura moral no cine americano. Os comentaristas que menos lle queren, quizais para resaltar os tintes negros con que lle debuxan a alma, recordan as maneiras afectadas daquel homiño de aspecto tímido e carácter suave, sen esquecerse das súas ridículas orellas de morcego, que lle daban unha aparencia cómica, ou dos seus dentes entrampados, verdadeiro símbolo decadente dun pobre gánster arruinado.
O fervor edificante que derramou sobre a meca pagá de Hollywood levouno a tomar algunhas medidas pintorescas. Cando Cecil B. de Mille estaba rodando Rei de reis, Hays tratou de evitar por todos os medios que o actor que facía de Cristo naquela película, xa fóra do estudo, fumase ou dixese palabras gordas, e que a actriz que encarnaba a Virxe María consumase o divorcio que tiña preparado.
Ao final, como tantos moralistas intransixentes, tamén Will H. Hays resultou ser unha boa prea. Ao tempo que se ocupaba de que a inocencia dos espectadores non sufrira coas mostras desvergonzadas da impudicia cinematográfica, el comportábase como un verdadeiro truán. En varias ocasións aceptou subornos e en 1930 pillárono facendo unha falcatruada: pagar con diñeiro aos xurados, teoricamente imparciais, que velaban pola moralidade no cine. Un carota. Só así se explica que tivese que furgar tanto na decencia dos demais.
Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de febreiro de 1993.