Onte pola tarde, a iso das sete, antes de empezar este artigo, fun dar un paseo polo monte. Estaba un día espléndido, co ceo completamente limpo e unha temperatura agradable. Levei un libro por se me entraban ganas de ler, pero non o saquei do peto. Máis que nada porque en sitios como este, unha pequena aldea, non convén criar fama de tolo, cousa bastante fácil de conseguir se un se dedica a andar polos camiños con aires de sabio despistado. Aínda recordo a aquel paisano de Sabucedo que un día, despois de que o meu pai lle confirmase que eu me dedicaba a escribir, dixo unha frase redonda: “¡Mire polo que lle foi dar!”
Supoño que escribir, para quen non está nese mundo, debe ser un misterio. Pasoume cun home que fixo chapuzas na casa, un tal Rocanrol, que estaba tan intrigado que lle acabei amosando un dos meus libros. Colleuno como se fose un ladrillo, deulle un par de voltas na man e sentenciou: “Está moi ben feito”.
O caso foi que, como dixen, fun dar un paseo polo monte. Non atopei case nada que contar, a non ser un rechouchío alborotado de paxaros metidos nun canaval e a un home que estaba falando cunha cabra. Respecto do primeiro, agardei un momento por se andaba por alí o gabián, pero non vin nada, de xeito que, pasados dous ou tres minutos, seguín camiño cara a unhas brañas, baixando por unha costa moi empinada que aquí chaman o Varcío. Foi alí, na metade da baixada, onde atopei o señor que falaba coa cabra, que era grande e negra, mesmo como para pensar dela que podía ser o demo. Estaban tan animados os dous que me limitei a dar as boas tardes e seguir. Non me parecía ben interromper.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de febreiro de 2000.