La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un bicho pequeno e duro

Un bicho pequeno e duro

Onte pola tarde, mentres descansaba na casa, púxenme a ollar unha revista estranxeira, non tanto para ler, que non tiña ganas, como para mirarlle os santos e pasar uns momentos sen facer nada especial. Chamoume a atención unha fotografía na que se vía un grupo bastante numeroso de rapaces chineses recentemente fusilados. Estaban tirados no chan, todos cun cartel sobre o peito, rodeados de xente de uniforme, e de fotógrafos facéndolles retratos. As caras, en xeral, non expresaban dramatismo, quizais só resignación.

A foto ilustraba unha reportaxe sobre a pena de morte en China, un castigo que se aplica con frecuencia e que, segundo parece, non é mal visto pola maior parte da poboación. Exactamente igual que o que sucede en Estados Unidos, onde se dá por descontado que hai que matar as persoas responsables de determinados delitos.

Cando estaba lendo esta reportaxe caeume sobre … Seguir leyendo

Condutor

Contoumo o outro día un dos interesados, aínda que loxicamente non direi quen foi. Resulta que un condutor de coche oficial, un día levaba a un cargo político, xa de noite, bastante tarde,  de volta para a casa. O malo era que aquel home, despois de cumprir co seu traballo aínda tiña que percorrer uns cantos quilómetros máis para chegar ao seu propio domicilio. Non era raro, polo tanto, que fose de mal talante, sobre todo porque, por riba, o outro ía estomballado no asento de atrás, calado e medio durmido. A irritación empezou a comer por dentro ao condutor, ao cal se lle ía enchendo a cabeza pouco a pouco de malos pensamentos.

Os pensamentos convertéronse nunha enxurrada de improperios non expresados, que ía moendo para si. No fondo, viña ser algo como dicir que el ía alí conducindo, mentres que o xefe nin se decataba, adormecido como un … Seguir leyendo

A lóxica das conclusións

Imaxinemos unha universidade cotrosa, composta por unha serie de chabolas miserables con tellado de latón, onde os alumnos reciben as clases, e un grupo de pequenas chouzas con teito de colmo, que alberga os dormitorios de profesores e estudantes. Sobre este horrible panorama, engadamos unha guerra e os bombardeos que de cando en vez rebentan as fiestras das aulas. A lóxica e o sentido común obrígannos a tirar a conclusión de que dun centro universitario desa natureza non pode saír nada importante para a ciencia.

Pois así era a unversidade chinesa de Kunning cando nela estudaban Chen Ning Yang e Tsung-Dao Lee, dous mozos daquel país que algún tempo despois, acabados de cumprir os trinta anos, haberían recibir o Premio Nobel de Física. Neste caso, a mesma lóxica e o mesmo sentido común impóñennos a conclusión de que o talento, que é cousa do espírito, é sempre superior á falta … Seguir leyendo

Retrato máis xusto

Hai dous ou tres días falei aquí do Tío Perneta, un personaxe da miña infancia a quen tiven por un home malo durante anos. Alguén me recorda agora que a palabra que empregou un día contra a miña nai non foi “cornufiera”, como eu pensaba, senón “lucifera”, que ten máis sentido. Tampouco me acordaba de que o enfado daquel home tivese que ver cunha censura amable, pero firme, que recibiu oportunamente por algunha falta cometida no traballo. Por último, o de Tío Perneta non lle gustaba; chamábase Señor Francisco.

Quen o recorda mellor ca min asegúrame que non era exactamente malo, senón fungón e roñeta. Tiña unhas poucas cortizas na horta que lle daban un mel magnífico, moi apreciado polos curas dos arredores, que ás veces o convidaban ás reitorais. Falaba coas abellas como se fosen xente, razón pola cal nunca o picaban.

Polo visto, era valente. Foi o único … Seguir leyendo

Pasatempo

Nun daqueles exámenes de reválida que era necesario pasar nos meus tempos de estudante, na proba de matemáticas puxéronnos un problema que tiña pouco que ver coa materia estudada, na que había abundancia de teoremas e ecuacións. Por esa razón produciuse un grande desconcerto, sobre todo entre os alumnos denominados chapóns, pouco dados a calquera alteracións que introducise o máis pequeno desorde na ben regulada mediocridade que con tanto esforzo cultivaran durante meses e meses de aplicación.

Escuso dicir que houbo máis que desconserto, pois aos poucos minutos de que nos entregaran a papeleta coas preguntas, foise dormando un xordo murmurio que pasou rapidamente da sorpresa á indignación e que rematou en pranto. Á miña beira tiña eu a un compañeiro que ao falar prendía no «erre» e que non facía máis que repetir, a maneira de interxección, unha palabra excremental que por levar a letra da súa desgracia estratéxicamente … Seguir leyendo