Esta é a terceira vez que empezo este artigo, metido nun taxi, loitando contra os caprichos da informática, que se empeña en borrar, cando máis mal me pode facer, o traballo do día. Nunca pensei que a morte dun amigo se fose converter para min nun dos días máis disparatados da miña vida. Estou seguro de que se Torrente me puidese dicir algo, diríame: “Non lle deas tanta importancia, métete na casa e manda todo a paseo”. Pasei a mañá de radio en radio, de televisión en televisión, escribindo non sei cantos artigos. Por último, cando ía descansar, viñéronme buscar para ir a un programa. Ignoro cando dixen que si. Por iso vou neste taxi.
Supoño que a morte dun escritor debe parecer unha cousa dolorosa, sobre todo cando se trata dunha figura tan querida como Gonzalo Torrente Ballester. Non é esta, non obstante, unha perda irreparable. Quero dicir con isto que non desaparecen nin os seus libros nin os seus escritos, o cal, despois de todo, para un lector é quizais o máis importante. A Torrente seguirase léndoo despois de morto.
Por iso non consigo hoxe deixarme levar polo sentimento de ter perdido un dos novelistas españois máis importantes deste século. A sensación que teño é a de que morreu un dos meus grandes amigos, co que compartía horas e horas de agradable tertulia nas mañás dos veráns desde hai moitos anos. Iso si que resulta absolutamente irreparable e non pode ser compensado lendo un libro. Por moi xenial que sexa a obra de Torrente, eu cambiaríaa enteira por que el seguise vivo. Como iso non é posible, haberá que aceptar ese absurdo de que os soños dun ser humano duren máis ca el. Pero non hai soño máis fermoso que a vida dun amigo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de xaneiro de 1999.