Hoxe escribo desde Barcelona. Cheguei onte pola noite, para dar unha conferencia na Fundación La Caixa. Como xa dixen aquí nalgunha outra ocasión, esta é unha das cidades que máis me gusta de todas cantas coñezo. Neste tipo de gustos, non obstante, non resulta fácil distinguir entre aquilo que achega a cidade en si, é dicir, as rúas, os monumentos, o ambiente, por exemplo, e aquilo que poñemos nós mesmos. No meu caso, non podo esquecer que este é un lugar que para min está cheo de recordos. De maneira que podo dicir que eu son tamén un pouco Barcelona e que paseo por ela coma se pasease pola miña memoria.
Escuso dicir o pracer que un pode experimentar ao erguerse, abrir a ventá e ver entrar no cuarto a luz radiante do día. Logo xa se pode baixar a ler a prensa a un café, con parsimonia e sen présas, para saber que pasou onte no mundo. A verdade é que sempre pasa o mesmo: morren uns, matan outros, os políticos andan ao seu aire, a ciencia busca remedios, os ladróns rouban… Nada novo.
A rúa, en cambio, é outra cousa. Non quero dicir que non se repitan as historias, como nos periódicos, senón que sempre hai algunha novidade ou algunha sorpresa. Por exemplo, onte pola mañá, mentres baixaba pola rúa Aribau, vin unha monxa correndo, cunha desas cintas que as deportistas poñen na cabeza para que a suor non lles esvare ata os ollos. Nunca vira nada igual. Quedei coa curiosidade de saber se era unha monxa deportista ou unha monxa obrigada a facer exercicio. Dei as grazas a Deus de non ter nacido apocalíptico. Seguro que agora estaría indignado ou pensando que o mundo anda moi mal. Cousa que non penso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xaneiro de 1999.