Os afeccionados á pintura saben que Balthus, o célebre pintor de orixe polaca que se titula a si mesmo conde de Klossowsky de Rola, non se deixa fotografar facilmente e, cando o permite, impón que detrás da cámara estea un dos grandes, como fixo hai anos con Cartier-Bresson ou con Man Ray. Pechado no seu chalé suízo de Gstaad, unha casa de trinta e sete cuartos, este velliño de noventa anos coida avariciosamente da súa imaxe, pero hai uns días deixouse retratar por un fotógrafo norteamericano.
Está esquelético, aínda que conserva o aspecto vivo da cara de paxariño que sempre tivo, así como as enormes orellas de avión e os ollos incisivos que aparecían xa nos retratos de hai tempo, cando era novo. Vive cunha muller oriental, trinta e cinco anos máis nova, que se namorou del por un pano vermello que levaba na man.
Sempre tiven interese por ver, aínda que fose en reprodución, o seu famoso cadro titulado A lección de guitarra, que pertenceu aos fondos do MOMA ata que Blanchette Rockefeller conseguiu que o quitasen de alí, alegando que se trataba dunha obra obscena. Nunca o vin. Polo visto, cando se desprenderon del en Nova York, mercouno o armador grego Stavros Niarchos, non tanto polo seu valor artístico como polo seu carácter afrodisíaco, segundo el mesmo lles contaba aos amigos. Se foi só para iso, puido aforrar un pastón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de xaneiro de 1998.