La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha teoría

De todos os curas aos que lles confesei os pecados cando era máis bo e inocente do que son agora, había un que recordo con cariño porque sempre se mostraba comprensivo e xeneroso: nunca rifaba. Escuso engadir que tiña bastantes anos e que o entendía todo. Eu andaba daquela preocupado por algunhas teorías que non me casaban ben coa doutrina aprendida na igrexa. Recordo que un día, despois de confesarlle os meus escrúpulos, díxome que as teorías, aínda as mellores, só servían para romper a cabeza.

Non direi que esa é a razón que me levou a desconfiar dese tipo de entramados ideolóxicos, pero algunha influencia debeu ter. A primeira vez que vin o reverendo Pat Robertson predicando na televisión americana, acordeime do meu vello  confesor: nada parecido. A diferenza que pode haber entre un chourizo e un pastel.

O predicador Robertson é hoxe un dos fundamentos do puritarismo que … Seguir leyendo

Monteverdi en Venecia

Cando despois de descolgar o teléfono escoitei a voz dun amigo que me propuña cear na súa casa aquela mesma noite, por uns instantes pasoume pola cabeza a idea de que a velada podía ser bastante aburrida. Era o mesmo día da folga xeral e non custaba imaxinar que ese acabaría sendo, de maneira inevitable,un dos temas de conversa na tertulia. Aínda así, acepteia invitación, pero convencido de que ía escoitar repetidos os mesmos argumentos, a favor e en contra, que xa escoitara durantedías na radio e na televisión.

Atravesei a cidade en coche, que aparecía chea de xente  con aspecto de domingo, deambulando polas beirarrúas sen rumbo fixo, buscando quizais algún dos bares e cafeterías que a aquelas horas empezaba a abrir as portas. A única anomalía que presenciei foi a enorme cantidade de colectores de lixo que estaban volcados.

A sorpresa foi a cea. Despois do café, ao … Seguir leyendo

Horas

Pasei toda a tarde de onte facendo o vago. Primeiro fun comer con tres amigas, as tres, estudantes da Universidade de Vigo, e falamos tanto e durante tanto tempo que acabaron botándonos do restaurante como se bota os pesados, é dicir, presentándonos a nota antes de pedila. Non é que tivésemos nada importante que tratar, pero a conversa resultaba agradable e entretida, de xeito que o tempo transcorreu sen sentilo, que é o que sucede cando o tempo se regala, non porque teña pouco valor, senón porque, precisamente, ten un valor inmenso. Sería pouco elegante obsequiar os demais coas cousas que non serven ou nos sobran.

Despois, unha das rapazas e mais eu entramos nun café para seguir falando do que nos gusta, algo que moitos pensarán que é unha pesadez, pero que a nós nos encanta: os últimos libros lidos, algún poema compartido, historias recordadas e todo iso que … Seguir leyendo

Torrente

Esta é a terceira vez que empezo este artigo, metido nun taxi, loitando contra os caprichos da informática, que se empeña en borrar, cando máis mal me pode facer, o traballo do día. Nunca pensei que a morte dun amigo se fose converter para min nun dos días máis disparatados da miña vida. Estou seguro de que se Torrente me puidese dicir algo, diríame: “Non lle deas tanta importancia, métete na casa e manda todo a paseo”. Pasei a mañá de radio en radio, de televisión en televisión, escribindo non sei cantos artigos. Por último, cando ía descansar, viñéronme buscar para ir a un programa. Ignoro cando dixen que si. Por iso vou neste taxi.

Supoño que a morte dun escritor debe parecer unha cousa dolorosa, sobre todo cando se trata dunha figura tan querida como Gonzalo Torrente Ballester. Non é esta, non obstante, unha perda irreparable. Quero dicir con … Seguir leyendo

A morte dos bichos

Creo que teño falado aquí algunha vez dunha señora de Beiro, preto de Ourense, que dicía que escoitaba tusir os mosquitos pola noite. Esta muller, que contaba unhas historias fantásticas e que tiña fama de ser algo rara, aseguraba tamén que unha vez vira un enterro de lobos: catro deles levaban a lombos os restos dun compañeiro abatido a disparos, mentres outros cen camiñaban detrás en silencio, perfectamente formados en filas de a dous. Non recordo máis detalles, pero o conto era longo e fascinante.

Onte, cando eu volvía en coche desde Ourense, no camiño vin tres raposos mortos, todos vítimas do tráfico. Non é que pensase no enterro dos animais, como aquela señora de Beiro, pero si na súa desaparición e as súas consecuencias, sobre todo para as familias. Supoño que a tristeza vale para todos, incluídos os bichos.

Uns quilómetros antes de chegar á casa, levei diante, durante … Seguir leyendo