por amarxedotempo | Dic 20, 2014 | Marxe
Non sei que será do meu amigo Framil, bigote branco e melena ao vento, que na Compostela de hai trinta anos, cando el era xa cincuentón, compartía un emprego de camareiro para estudantes, nun comedor modesto da Algalia, coa nobre profesión de inventor. Moitas noites, despois de deixar a moza nun domicilio misterioso da parte vella da cidade, buscábame para pasearmos xuntos polas rúas, eu a meditar nas murrias melancólicas da adolescencia, el a explicarme con entusiasmo o último dos seus inventos, todos revolucionarios.
Esperaba, desde había anos, unha resposta de Eduardo Barreiros, empresario poderosísimo daquela época, a quen lle enviara os planos e a descrición dun aparello sinxelo pero eficaz, destinado a recuperar a moita forza que se perdía inutilmente no retroceso dos canóns. Tratábase dun instrumento aforrador, a mecánica do cal esquecín xa, pero que resultaba moi atractiva, case poética.
O meu amigo Framil vivía coa sospeita e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 19, 2014 | Marxe
Cando o doutor Barnard fixo o primeiro transplante de corazón, hai agora trinta e tres anos, eu escoiteille dicir a un cura enfadado que se o mundo ía seguir polo camiño enlouquecido que levaba, calquera día os científicos serían capaces de poñernos o corazón dun porco, o ril dunha ovella e a cabeza dunha vaca. Divertido polo que se lle acababa de ocorrer, o bo do crego estendeuse en comparacións semellantes e chegou á conclusión de que nese futuro de loucura colectiva habería xente que podería reclamar que lle puxesen o rabo dun mono, aínda que el persoalmente avogaba porque a todos nos puxesen orellas de burro, o apéndice máis apropiado para un mundo de acémilas que se empeñaban en darlle as costas a Deus Noso Señor.
Menos mal que ao saír da igrexa, o sentido común do meu pai devolveume a tranquilidade de espírito cun breve comentario: “¡Quen faría … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 18, 2014 | Marxe
Ese coello chamado Churchill, do que falei onte aquí, cando eu o coñecín, era xa moi vello. Se fose un señor, por exemplo, levaría lentes grosos, utilizaría bastón e tusiría con voz de carraspa matutina. Naturalmente, comportábase como supoño que se deben comportar os coellos de certa idade, con desgana e sen entusiasmo por nada, menos por un traballo tan aburrido como o que el desempeñaba: dar voltas arredor dunha especie de praza de touros en miniatura para entrar nunha cela e outorgar a sorte.
O nome de Churchill víñalle de que na propaganda que facía o seu dono, para atraer a xente ata a barraca e gañar unhas pesetas, dicía que se trataba dun coello especial. Entre as moitas virtudes que lle atribuía, ademais de asegurar que era chinés,apúñalle que fumaba puros e que botaba o fume polo nariz. Era mentira.
Non recordo ben por que me caeu antipático … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 17, 2014 | Marxe
Tiña eu un amigo en Ourense, afeccionando ás armas curtas e ás escopetas, que estaba obsesionado con matar un reiseñor. Non se trataba de ningunha rareza de tipo cinexético nin sequera dunha manifestación perversa de calquera maldade oculta. Máis simple: o canto do paxaro, que procedía das árbores dun xardín veciño, non o deixaba traballar. Tan pronto empezaba a soar aquela sinfonía, o meu amigo pasmaba de tal maneira que non conseguía concentrarse no que tiña que facer. Foi así como lle veu a idea á cabeza.
Non se trataba da pose elegante dun intelectual que busca sorprender con algún tipo de extravagancia, pois en varias ocasións tivo desgustos cos veciños polos disparos que fixo desde a galería da súa casa. Non sei que sería do reiseñor, porque o meu amigo xa morreu, pero supoño que andará tamén polo lado de alá.
Acordeime de ambos dous hoxe pola noite porque … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 16, 2014 | Marxe
Antes de onte vin na televisión unhas imaxes documentais que foron talvez das que máis me levan impresionado na miña vida. Nelas víase a un neno de tres aniños, que despois de naufragar nos rápidos furiosos dun río, por onde navegaba co seu pai, que morreu afogado no accidente, aguantou agarrado ás ponlas dunha árbore, con medio corpo metido na corrente, durante varias horas, ata que foi rescatado polos servizos de socorro nun traballo con moitos riscos e milimetricamente calculado. Nas imaxes sobrecollía a cara do pequeno, dunha serenidade e determinación máis propias dun adulto que dun neno da súa idade.
Onte, afectado aínda polo que vira, comentei o feito cuns amigos, que coincidiron todos en destacar, cada un cos exemplos que coñecía, a capacidade de resistencia dos rapaces. Alguén contou a historia dunha nena que caeu nun pozo de sesenta metros, de poucos centímetros de ancho, e que foi … Seguir leyendo
